Nog meer korte verhalen

Parels

Verkeerde vrienden

Tja, Rome

Praag

De wedstrijd

Overpeinzingen bij een dorpswijnfeestje

Ivan de verschrikkelijke

De klap

Six impressions musicales

Een magische plek

Ingesneeuwd

Wie is Brian

Ilse

De kloof naar succes

Het orkest

Oorlogscorrespondente

Een topstuk

Moordlust

De Butler

De Cruise

Campari

Het interview

De Diva

 

 

 

Boeken in wording

De container

Waar is Tatjana

Raadsels rond Harald

Een dagboek als erfenis

Diamantenjacht in Moskou

Weg van de wereld

Het schot

Ik ben er ook nog

11 miljoen

Waar bleef Henriëtte

Ongewild avontuur in Afghanistan

Lifters

Vervolg op De Erfenis van mijn Tante

Why Bulgaria

Een stage in Zuid Frankrijik

Weerzien in Caïro

Brieven uit Absurdistan

Uitgegeven boeken

Waarom Bulgarije                      (eigen beheer- 2007)

Ook dat nog                          ISBN 9789088344527 (2008)

De erfenis van mijn tante  ISBN 9781445713823(2010) ook als ebook

Ivan de verschrikkelijke in de bundel Atlas (2013)

Annemarie’s korte en minder korte verhalen ISBN 9781326497835 (2015) ook als ebook

Appartement in Riga ISBN 9781326506087 (2015) ook als ebook

De concertpianiste ISBN 9781326508005 (2015) ook als ebook

 

 

Fragment uit mijn boek WAAR IS TATJANA

WAAR IS TATJANA

MOSKOU NIEUWJAARSDAG 2008

‘Denk erom geen woord, anders stuur ik Popov op je af.’ Sergei smeet zijn mobieltje op de grond en draaide zich in bed om. Prompt begon het apparaat weer te rinkelen. Op de tast graaide hij het toestel. Weer Kiril. Hij kreunde en hoorde alleen: ‘Begrepen?’
‘Rot op, ik hoef die troep van jou niet meer, vuile moordenaar.’
Hij zette het toestel uit en wankelde naar de badkamer. Met één hand steunde hij tegen de muur om te plassen. Hij moest kotsen en haalde net de wasbak. Met zijn hand spoelde hij zijn gezicht schoon. Hij begon te rillen toen hij in de spiegel in plaats van zichzelf, het dode gezicht van Vladimir zag. Hij knipperde met zijn ogen, strompelde naar zijn bed en liet zich daarop vallen. Ook met zijn kussen over zijn hoofd, bleef het beeld van Vlad als een videoclip op zijn netvlies komen.
‘Shit drugs,’ kreunde hij.
Hoe hij was thuisgekomen wist hij niet meer. Hij probeerde zich te concentreren. Langzaam herinnerde hij zich de oudejaarspartij weer.
Zijn vaders chauffeur Andrej had hem naar de exclusieve disco gebracht, om met andere jongelui van rijke ouders Nieuwjaar te vieren. Een ijzige sneeuwjacht joeg over de stad en de gepantserde Mercedes gleed diverse malen van de weg. Met honderd dollar was Andrej niet te strikken om voor de ingang te blijven wachten. Sergei ploegde zich een weg door de sneeuwmassa en haastte zich naar binnen. Nog op tijd om een portie cocaïne te kunnen bemachtigen, voegde hij zich bij het snel groter wordende groepje rondom Kiril. Hij wreef zenuwachtig met zijn hand onder zijn neus en wachtte ongeduldig zijn beurt af.

Met zijn lijzige nasale stem begon Kiril: ‘Hallo Sergei. Ik heb iets nieuws voor jou. Wil je deze pillen proberen? Je kunt er twee krijgen en ik vraag daarvoor vijftig dollar per stuk, een koopje. Bij Konstantin ben je de helft meer kwijt, maar jij hebt een rijke pa, toch?’
Sergei wreef ongeduldig over zijn kin en siste: ‘Oké, geef maar op.’
Hij trok de dollar biljetten uit zijn zak en hield deze plagend voor Kirils neus.
De schriele jongen rukte ze gauw uit zijn hand en waarschuwde met opgeheven vinger: ‘Denk erom, neem ze niet tegelijk.’
Sergei griste het plastic zakje met beide pillen weg en liep naar de bar. Speurend naar vrienden, streek hij met zijn hand door zijn lange blonde haar. In het hallucinerende licht van de draaiende glitterbal slenterde hij naar de bar. De DJ draaide zijn rap op volle sterkte. ‘Een dubbele wodka!’ brulde hij en wapperde met een biljet met een gebaar dat de man de rest kon houden. De barkeeper bediende hem als eerste. Meteen spoelde hij een pil weg. De grote spiegelwand reflecteerde zijn bleke gezicht. Knipperend met zijn ogen voelde hij het effect van de pil al gauw opkomen. Prima spul, lekker snel.
Verderop zag hij zijn klasgenoot Vladimir beide pillen nemen.
Hij riep: ‘Vlad, spuug uit die boel, je mag ze niet tegelijk nemen.’
In de keiharde muziek ging zijn stem verloren en door het gedrang kon hij Vlad niet bereiken. Sergei keek speurend naar zijn makker. Een onbekend meisje sloeg haar armen om zijn nek en begon hem te kussen. Bot duwde hij haar van zich af. ‘Rot op, stomme trut.’ Het meisje stak haar tong tegen hem uit. Hij zag een groepje klasgenoten en liep naar ze toe. Samen bekeken ze de blote meid die aan de paal stond te dansen.
‘Wat een lelijkerd. Moet je die hangtieten zien en die dikke kont… Emma was beter,’ zei Sacha en stak zijn derde vinger naar haar op.
Ivan gaf Peter een duw. Hij wankelde en botste tegen Vladimir aan die zich helemaal stoned aan een tafeltje overeind probeerde te houden.
‘Even afkoelen,’ mompelde Vlad. Sacha haalde zijn schouders op en bestelde als eerste een fles champagne.
Tegen twaalf uur stond Sergei met zijn klasgenoten op het Rode plein naar het vuurwerk te kijken. De sneeuwjacht was gaan liggen, maar geen van de jongelui had oog voor het sprookjesachtige fonkelen van de verse sneeuwkristallen onder de sterrenhemel. Op de Kremlin-torentjes kwamen de kleuren door de poedersneeuwlaag pastel tevoorschijn, een schitterend gezicht, dat door de vele buitenlanders die Nieuwjaar op het Rode Plein vierden driftig werd gefotografeerd. De menigte hield de grote klok in de gaten en begon luidruchtig aan het aftellen. Nadat de klok twaalf uur had geslagen knalden de champagne kurken, waarop de aanwezigen elkaar luidruchtig Nieuwjaar wensten. Bij iedere knal volgde een luid gejoel. Na de finale liep Sergei rillend met zijn kameraden de disco in. Voor de ingang riep Sacha: ‘Hé, is Vladimir al naar huis?’
De jongelui stampten de sneeuw van hun bontlaarzen en gingen door met feesten. Rond vier uur hielden een paar vrienden het wel voor gezien. Sergei liep met het groepje mee en griste zijn jack van de kapstok. Buiten hoorde hij een ijselijke gil. Met de anderen rende hij op het geluid af. Om de hoek van het gebouw bleven ze staan en keken verschrikt naar iets op de grond. Dat iets was Vladimir. De jongen lag in een onnatuurlijke houding en had nietsziende glazige open ogen. Ivan probeerde hem op te tillen, maar hij was al helemaal stijf. Doodgevroren, nadat hij beroofd was. Zijn dure warme jack en zijn bontlaarzen waren verdwenen.
Het groepje rondom het lichaam van Vladimir groeide. Sergei stond aan de grond genageld. Igor moest kotsen, Natascha viel van afgrijzen flauw en Sacha pakte zijn mobieltje.
Kiril liep op de commotie af. Ruw griste hij het toestel uit Sacha’s hand en begon zijn klantjes meteen te commanderen: ‘Luitjes gauw wegwezen voordat de politie komt, anders zitten we uren op het bureau. Jullie staan stijf van de drugs en dat vinden jullie pappies vast niet leuk.’
Sergei liet zich met de anderen als in trance meevoeren. Enkele straten van de nachtclub rende Kiril er vandoor en liet hen achter.
‘Schoft,’ riep Sergei hem na. ‘Jij hebt hem vermoord met die rot pillen van jou.’
Hij was plotseling klaar wakker. Elf uur zag hij. De traditionele lunch met zijn vader mocht hij niet missen, al wist hij precies wat zijn vader hem zou zeggen: goed je best doen. Daarna kreeg hij weer een cheque.
Hij voelde zich laf omdat hij Vladimir zo had achtergelaten. Waren al zijn klasgenoten zo? Vonden ze de problemen die Kiril zou kunnen krijgen belangrijker dan Vladimir? Zou Vlad het overleefd hebben als hij actie had ondernomen? Kiril dacht alleen aan zijn eigen handel, de vuile egoïst.
In de badkamer keek hij weer in de spiegel. Nu zag hij zijn eigen gezicht. Hij schrok van zijn uiterlijk, grauw en lusteloos. Niet meer de stoere jongen die enige jaren geleden dol was op skiën. Zijn blauwe bloeddoorlopen ogen en vergrote pupillen duidden op druggebruik.
In een opwelling pakte hij een glas en smeet dit naar zijn evenbeeld, alsof hij de situatie hiermee kon oplossen. De klap werkte ontnuchterend en hij kreeg meteen spijt.
Hij haatte zijn eigen zwakheid. Kijkend naar de scherven, speelde hij even met de gedachte om zijn pols door te snijden.
Zou Vladimir nog leven als hij hem was blijven zoeken en hem de pillen had laten uitspugen? Drugs hadden een funeste uitwerking. Hij ging eraan kapot, maar het lukte hem niet om op eigen kracht uit de vicieuze cirkel komen.
Wat maakt het ook uit of ik mijn best doe of niet, mijn vader wordt helemaal door zijn werk opgeslokt en mijn moeder geeft toch niets om mij, dacht hij in een vlaag van zelfmedelijden. Bot gedrag, stoer doen en iedereen met minachting behandelen gold in dit wereldje als de stelregel om mee te kunnen doen. Vonden zijn vrienden deze manier van leven echt leuk of deden ze allemaal alsof? Hij wist best dat hij door het personeel van zijn vader werd geminacht. Respect moet je verdienen, hield zijn vader hem altijd voor. Hij miste elke motivatie en voelde zich waardeloos. Om zo te eindigen als Vladimir leek hem verschrikkelijk. In augustus werd hij achttien. Wat dan? Zonder diploma zou hij niet kunnen gaan studeren.
Een lange douche ontnuchterde hem enigszins. Hij rechtte zijn rug en kleedde zich aan.