‘Jemig, ze is er nog niet,’ prevelde Hanna toen ze geen bobbel op het bed naast haar zag. Haar reiswekkertje meldde vijf uur. Zo laat maakte Muriëlle het meestal niet. Ze knipte het licht aan en draaide het lampje meteen van haar gezicht weg. Ze voelde de motoren trillen. Even twijfelde ze of ze haar zou bellen. Zittend op de rand van haar bed zag ze Muriëlle’s gsm; logisch want op zee was geen bereik. Ze snoof en rook de geur van vers gebakken brood. Snel kleedde ze zich met een steeds sterker wordend gevoel van onrust aan. Op de gang heerste doodse stilde, behalve luid gesnurk uit de hut tegenover haar stateroom. Gniffelend dacht ze aan haar ouders, die door het hevige lawaai dat haar moeder in de nacht maakte, apart waren gaan slapen. Een jonge officier die haar wilde passeren keek haar flirtend aan. Fluisterend begon ze: ‘Ik zit met een probleem.’ Ze haalde even adem en zag dat de man dacht dat ze iets van hem wilde. Ze rechtte haar rug en begon ernstig: ‘Kunnen passagiers hier zomaar verdwijnen?’
De man keek sceptisch. ‘Kijkt u niet zo, mijn beste vriendin, met wie ik hut 402 deel is er nog steeds niet. Dat is niets voor haar,’ begon ze waarbij ze de paniek die ze voelde opkomen, probeerde te verdrukken.
‘Kom, kom mevrouwtje. Het gebeurt wel vaker dat een van onze gasten zich in een hut vergist,’ zei hij en keek haar veelbetekenend aan. ‘Zo is mijn vriendin niet. Ze is gelukkig getrouwd!’
Hij keek een tikje belerend. ‘Het zal de eerste keer niet zijn dat iemand een anoniem avontuurtje wil. Gaat u maar naar uw hut en slaap lekker uit. Als mevrouw om 10 uur nog niet boven water is gekomen, ondernemen we een zoekactie. Op dit tijdstip kan ik onmogelijk het alarm aanzetten. Ik moet ook om de andere passagiers denken.’
Hannah siste boos: ‘Jullie hebben ook weinig gevoel voor veiligheid.’ Ze keek op het naamplaatje van de jonge officier: Carl Sandström, las ze en aan het Zweedse vlaggetje dat naast zijn naam was gedrukt, begreep ze waar de lange knappe blonde man vandaan kwam. Ze kon zich voorstellen dat hij best in was om het alleenstaande vrouwen buiten zijn diensttijd het naar de zin te maken. Hij pakte haar bij haar arm en leidde haar naar hut 402. Voor de deur bleef hij afwachtend staan. Wat dacht de vent wel, dat zij theater speelde om hem te verleiden? Ze stond op het punt om hem een klap in zijn mooie gezicht te geven, maar beheerste zich. Uiteindelijk had de man niets onoorbaars gedaan. Plotseling voelde ze zich vreselijk moe.
‘Dank u voor het advies, ik ga nog even slapen. Maar mocht mijn vriendin morgen om 10 uur nog niet gevonden zijn, dan hou ik u hiervoor verantwoordelijk.’ Ze zag dat de man deze opmerking niet had verwacht.
Hij knikte en liep hoofdschuddend weg.
Ze schopte zij haar schoenen uit en trok haar kleren uit. Zonder haar make-up er af te halen stapte ze in haar ondergoed haar bed in. Eerst lag ze te draaien maar al gauw viel ze, mede door het zachte deinen en het regelmatige geronk van de motoren, in slaap. Ze droomde en hierin zag ze Muriëlle stomdronken lachend van het achterdek in het water springen, waarbij ze door de schroef vermalen werd. Het water kleurde knalrood. Drijfnat werd ze wakker. Ze zat met een ruk rechtop en keek naar de wekker. Half tien! Het bed van Muriëlle vertoonde geen afdruk. Zonder een douche te nemen kleedde ze zich snel aan. In de spiegel zag ze dat haar make up er nog mee doorging. Met haar vingers bolde ze haar kapsel op. In een opwelling opende ze de kluis en pakte de vliegbiljetten voor de terugreis. Op de gang struikelde ze bijna over een blad met de resten van een ontbijt. Enkele passagiers keerden al terug van de eetzaal. Iedereen lachte. Haar hoofd stond niet naar lichtzinnige praat. Even bekroop haar de gedachte hoe ze zou reageren als ze Muriëlle in de eetzaal stralend met een vreemde vent zou aantreffen. Woede en ongerustheid borrelden afwisselend in haar op. Ze liep speurend door de schreeuwerig gedecoreerde eetzaal, maar wie er ook zat, geen Muriëlle. Ook op het zonnedek geen spoor van haar vriendin. Ze stevende op de eerste man in uniform af die ze in het oog kreeg en vroeg naar Carl Sandström.
‘Hij heeft geen dienst mevrouw. Wat kan ik voor u doen?’
‘Brengt u mij naar de commandant,’ beval ze.
‘Mevrouw, dat kan ik zonder geldige reden helaas niet doen, daartoe ben ik niet gemachtigd.’
‘Als een passagier verdwenen is, doet u het dan wel,’ vroeg ze ijzig.
‘Vanzelfsprekend mevrouw.’
‘Mijn vriendin Muriëlle Latour met wie ik deze cruise maak, ik vannacht niet op haar kamer gekomen. Ook nu kan ik haar nergens ontdekken. Ik maak mij ernstige zorgen. Uw medeofficier Carl Sandström, heb ik vannacht hierover om een uur of 6 gewaarschuwd, en hij beloofde om alarm te slaan als mevrouw om tien uur nog niet boven water is gekomen.’ Ze keek op haar horloge. ‘Het is nu bijna tien uur. Ik wil de commandant nu spreken.’
Met duidelijke tegenzin ging de man haar voor.‘Komt u maar mee.’
Ze hoorde hem zacht mopperen dat de commandant niet thuis was voor geintjes.
Achter de man liep ze enkele gangen door. De officier stopte voor een deur waarop in gouden letters captain stond. De officier klopte en toen hij ja hoorde, opende hij de deur. Hannah zag dat de commandant boven de zestig moest zijn. Hij kwam plezierig over en had een goed onderhouden witte zeemansbaard. Zijn pet lag op zijn bureau.
Hij stond op toen zij binnenkwam en keek haar onderzoekend aan. Met zachte stem vroeg hij beleefd: ‘Wat kan ik voor u doen mevrouw.’ Hannah keek de commandant ernstig aan en vertelde hem wat er zich afgelopen nacht had afgespeeld. De commandant streek bedachtzaam met zijn hand over zijn baard. ‘Gaat u zitten mevrouw. Hebt u al ontbeten?’ Ze schudde van nee en er kwam een traan in haar oog. Was ze gisteravond maar zo verstandig geweest om bij Muriëlle te blijven. Maar ze wilde absoluut na de show naar het buffet en daarna nog aan de bar een drankje drinken want ze had zulke leuke mensen ontmoet met wie ze had afgesproken. Wie die mensen waren, wist ze niet. Ze had geen idee of dat een echtpaar was, of dat dit loslopende mannen waren.
De commandant begon orders te geven. Hij trommelde enkele officieren op en gaf bevel om het hele schip te laten onderzoeken. ‘Hut 402 zei u?’ Hannah knikte. Een van zijn officieren ging achter een computer zitten en even later zag ze haar eigen foto en die van Muriëlle op het computerscherm. De man printte de foto van haar vriendin uit. Hij bekeek hem en drukte nog een twintig tal exemplaren af. Een matroos nam de afdrukken mee. Na enkele minuten kwam er een steward met een blad binnen. Haar ontbijt. De commandant leidde haar naar een aangrenzend vertrek waar ze een tafel en vier stoelen zag. Het blad werd daar neergezet en de man wenste haar smakelijk eten. Met een discrete klik werd de deur dichtgedaan. Vanuit het commandocentrum dat naast het vertrek van de commandant was gelegen, hoorde ze dat er links en rechts bevelen werden gegeven. Even later hoorde ze de zes korte en een lange stoot van het alarm van man over boord gaan. Ze kreeg een knoop in haar maag en kon de koffie nauwelijks doorslikken. Op haar horloge zag ze dat na het alarm er al een half uur verstreken was. Ze stond op en keek door de patrijspoort. De motoren leken minder hard te draaien en ze zag een boot van de kustwacht naderen. Verdorie, nu zit Dubai er niet meer in spookte door haar hoofd en ze schaamde zich meteen dat die gedachte was komen bovendrijven. Ze pijnigde haar hersens af en kom geen enkele aanleiding vinden, waarom Muriëlle in zee zou zijn gesprongen. Dronken over boord geslagen? Vermoord? Maar waarom dan… Het bleef een groot raadsel. Ze pakte haar iPad uit haar tas en scrolde de foto’s door. Op een foto stond ze precies zo gekleed als gisteravond. Welke schoenen en sieraden wist ze ook nog precies, want daarover hadden ze gisteravond nog plezier gehad. De mannequins fluisterden de gasten achter hun rug. Zo werden ze wel vaker genoemd. Ze zag het lachende gezicht van Muriëlle in de spiegel weer voor zich, toen ze haar zware gouden ketting in haar nek vast maakte. Het grapje nu heb jij je vluchtkapitaal bij je, had ze afgedaan met: moet jij nodig zeggen met die ringen van jou. Je kunt ze als boksbeugel gebruiken. Zou ze Frans al bellen? Net overwoog ze dit toen de kapitein binnen kwam.
Hij keek ernstig en schudde zijn hoofd. ‘Geen spoor van uw vriendin.’
Ze toonde haar iPad en zei: ‘Dit had ze aan, ik weet het nog precies.’
Hij knikte geduldig. ‘Mevrouw, het hele schip is systematisch onderzocht. Ook op losse spullen, zoals schoenen, sieraden.’ Hij maakte een moedeloos gebaar.
‘Wat nu, moet ik haar man bellen?’
‘Dat zullen de autoriteiten doen. Was mevrouw verzekerd?’
‘Bedoelt u een levensverzekering? Die betaald toch niet uit voordat… het lichaam is gevonden.’
De kapitein gaf haar een teken hem te volgen.
‘Moet ik nu van boord?’
‘Dat moet u zelf beslissen.’
Hannah streek met haar hand door haar lange donkere haar. Ze wist dat ze beide mannen toch niet zou kunnen bereiken op hun weg naar Dakar.
‘Ik weet het niet,’ fluisterde ze, ‘onze echtgenoten volgen de race Parijs-Dakar, maar ik zou de kinderen kunnen waarschuwen.’
De kapitein maakte een gebaar dat ze het zelf zou moeten weten. ‘Kunt u er achter komen wie de mensen waren met wie ze gisteravond een afspraak had? Na de show wilde zeg wat gaan drinken met mensen die ze pas ontmoet had.’ Ze voegde er aan toe: ‘Ik weet alleen dat ze in de eerste shift aten. Wij eten altijd later.’
De kapitein dacht na en knikte. ‘Gaat u maar naar uw state-room.’
Ze stond op met rubberen benen. Hopend dat Muriëlle rustig in hun hut zou zitten, liep ze door de gangen. Haar mobieltje had geen bereik. Op het reisschema stond dat ze pas morgen in de bewoonde wereld zouden aankomen. Niets hield haar aandacht vast. Geen boek of spannende film kon haar boeien. Ze leunde achterover in de enige stoel van het vertrek en peinsde zich suf of ze iets kon ontdekken waardoor Muriëlle van boord zou zijn gestapt. Niets! Moord? Ook geen reden. Zou ze zich ergens verstopt hebben? Ook dat leek onwaarschijnlijk. Ze pakte haar iPad en ging internet op. Zoekend naar het aantal overboord geslagen passagiers leverde een tamelijk groot aantal op, maar daarbij zaten ook vissers die tijdens het ruwe werk het leven hadden gelaten. Ze hoorde geklop op haar deur. Carl Sandström stond voor haar deur. Hij zag er bleek uit en had kringen onder zijn ogen. Ze liet hem binnen.
‘Ik kom mijn excuses aanbieden.’
Sarcastisch zei ze: ‘Vinden jullie ooit iemand terug die overboord is gegooid?’
‘Maar…’
‘Jongeman ik ken mijn vriendin al ruim 35 jaar. Ze is erg knap en ik vermoed dat ze niet wilde ingaan op avances van een of andere vent. Zijn jullie er trouwens al achter gekomen met wie ze gisteravond na de show aan de bar hing?’
Hij knikte ontkennend.
‘Maken jullie aantekeningen van drinkebroers en seksisten?’
‘Nee. We houden het wel in de gaten als mensen vervelend gaan doen.’
‘Als jullie niets kunnen, wil ik graag de namen van de barkeepers die gisteren de laatste shift hadden weten. Als jullie niets in die richting doen ga ik zelf op zoek.’
‘Ik wil u graag helpen in mijn vrije tijd.’
Ze trok haar mondhoek naar beneden. ‘Wanneer weet jij die namen? Hemel de lunch is al bijna afgelopen.’
Hij ging haar voor en zei: ‘Ik praat wel met de keuken.’
In de eetzaal zaten nog 3 mensen. De ober maakte een handgebaar en zei: ‘Mevrouw u bent te laat.’
‘Dat zullen we wel even zien,’ zei ze boos en ging zitten. De gerant kwam al aangesneld. Hij fluisterde met de ober en gaf haar het menu. Veel trek had ze niet. Snel maakte ze haar keuze. Ze liet de helft van het voorgerecht staan en schoof haar stoel naar achteren. Carl stond bij de uitgang. Hij drukte haar een papier in de hand en maakte een verontschuldigend gebaar dat hij echt weg moest. Alle bars waren verlaten. Een van de pianisten stond bij een vleugel om zijn muziek te ordenen. Ze pakte haar Ipad uit haar tas en trok de man aan zijn jasje. Verbluft keek hij haar aan en gaf haar een guitige knipoog. Ze keek hem strak aan, toonde de foto van Muriëlle en zei: ‘Kent u deze vrouw?’
‘Zeker, een goede klant.’
‘Ik wil u even spreken.’
De man liet haar voorgaan naar een leeg zaaltje. Hij had zijn haar blond geverfd en probeerde zijn buik in te houden. De pianist knikte toen Hannah was uitgesproken.
‘Ja, er was een heer die werk van haar maakte.’
‘Weet u wie dat was?’
‘Zijn naam kan ik u niet zeggen.’
‘Bullshit, wie weet heeft hij haar vermoord en overboord gegooid. U kunt vast zijn foto herkennen.’
Aarzelend begon de man: ‘Ze wilden beiden van boord.’
‘Wat?’
Ze rende weg en botste tegen Sandström op. Buiten adem vertelde ze wat de pianist gezegd had.
‘Foto’s… toon hem alle foto’s van mannelijke passagiers.’
Ze begon te ijsberen. De pianist kuchte.
‘Ik neem aan dat die foto’s zo zullen komen.’
Sandström kwam aanzetten met een elektronisch apparaat, net zoals gebruikt bij het inschepen na een excursie. Hij mompelde in zichzelf en schakelde het apparaat in op passagiers en vervolgens op mannen.
‘Gaat u maar zitten, die zal wel even duren.’ De pianist knikte en bekeek de foto’s.
‘Kunt u het apparaat ook op leeftijd instellen?’
‘Nee dat lukt niet.’
‘Eerste shift eten dan?’ vroeg Hannah.
Ook dat kon niet. Ze stond met haar armen over elkaar en trommelde met haar vingers op haar bovenarm.
‘Dit is hem,’ hoorde ze de pianist roepen. ‘Zeker weten!’
‘Stevens, mijnheer Stevens,’ zei Sandstöm.’
‘Mag ik eens kijken?’ vroeg Hannah. Ze trok bleek weg, slaakte een kreet en zakte in elkaar.
‘Mevrouw… mevrouw… bent u er nog?’ hoorde ze Sandström roepen. Hij sloeg haar zacht op haar wang.
Ze voelde dat ze op een bank lag. Ze richtte zich op. ‘Het gaat wel weer. Verdorie hoe durft ze…’
‘Herkende u die man?’
‘Ja. Stevens heet hij niet. Die kerel is de echtgenoot van mijn vriendin.’
Sandström rende weg. De pianist stond er een beetje verloren bij. ‘U bent vast toe aan een borrel.’
Ze knikte en zag dat de man daar zelf ook van hield.
‘Blijft u maar even rustig zitten.’ Zwijgend dronken ze een dubbele whisky. Hannah keek op haar horloge en vroeg: ‘Mijnheer herinnert u zich nog welk nummer de hut van die zogenaamde Stevens had?’
‘502 mevrouw. U wilt toch niet…’
‘Ja, dat wil ik wel. Ik ga eens poolshoogte nemen.’ Ze voelde zich misbruikt en pijnigde haar hersens af. Frans wilde vast vluchten, maar waarom? Een financiële schuiver? Toch moord? Ze stond al voor hut nummer 502 en klopte. Ze zag een woedende Sandström aankomen. ‘Bent u gek geworden? Dit moeten wij onderzoeken.’
‘Nou erg snel zijn jullie niet.’
‘U gaat naar uw stateroom en wel nu.’
‘Verdorie, ik ben degene…’
Sandström pakte haar bij haar arm en zei: ‘Orders van de kapitein mevrouw.’
Mokkend liep ze naar haar hut. Ze pakte een flesje uit het koelkastje en schonk zich nog een whisky in. Starend over het water, begon het haar te dagen. Woedend was ze. Met een vertrokken gezicht liep ze naar haar state-room, zoals de kapitein de hut noemde. Ze sloeg de deur achter zich dicht en pakte Muriëlle mobieltje. Geen bericht van iemand die als Stevens was ingescheept. Ze scrolde verder en keek naar documenten. Een bijlage trok haar aandacht. Ze kreeg het niet geopend. Nieuwsgierig zond ze het bericht naar haar eigen e-mailadres. Het doorsturen nam heel wat tijd in beslag. Ondertussen bevoelde ze de voering van Muriëlle’s koffer. In het binnenwerk was een verdikking.
‘Ping,’ hoorde ze. Ze pakte haar iPad en hield haar adem in toen ze het attachment geopend had. ‘Verdorie…,’ sprak ze hardop. Waarom had ze niets gezegd? Uit niets was gebleken in welke situatie Muriëlle en Frans terecht waren gekomen. En nu had ze de kapitein ingelicht. Die Sandström jongen wist nu ook al teveel. Zuchtend vroeg ze zich af wat ze nu moest doen. Wachten tot Dubai? Nu haar eigen man een mailtje sturen? Ze pakte een nagelschaartje en pulkte de voering los. Iemand had dit zo netjes gedaan dat het nauwelijks zichtbaar was, waar de opening gemaakt was. Net wilde ze de enveloppe er uit trekken, toen ze een klopje op de deur hoorde. Snel sloot ze de koffer en liep met kloppend hart naar de deur. Carl stond voor de deur. Hij zweeg en keek haar onderzoekend aan. Ze hief haar kin op en vroeg: ‘Wat is het laatste nieuws?’
‘Ik kreeg van de kapitein opdracht om u aan de politie over te dragen. U weet vast meer.
‘Dat is absurd,’ sprak ze nijdig. ‘Ik speel geen toneel. Mijn vriendin heeft mij niets gezegd over…’
‘Over wat mevrouw?’ Ze kromp in elkaar. Carl stond onbeweeglijk voor haar. ‘Het spijt me, maar ik hou er niet van om gebruikt te worden.’
‘Gebruikt? Ik ben gebruikt. Zijn ze nog aan boord of hoe zit dat?’
Carl schraapte zijn keel. ‘U kunt beter meewerken met justitie.’
‘Ik weet van niets!’
‘Uw gezicht zegt anders. Kom vertel, wat heeft u ontdekt? Staat er iets op haar telefoon? Heeft u iets in die koffer gevonden?’ Ze liet zich op het bed vallen. Carl opende de koffer en pakte de enveloppe.
‘Daar heb je het recht niet toe,’ riep ze.
Hij hield haar tegen, pakte haar arm stevig beet. ‘Wel als er misdrijf in het spel is. Ik ben toevallig jurist.’
Carl kon het document niet lezen.
‘Geef mij maar.’
Hij wilde het niet afgeven.
Hannah stond op en trok het uit zijn hand. Het document scheurde. Verbouwereerd liet Carl het los. Snel trok ze zich met het document terug in de badkamer en deed de knip op de deur. Zittend op de wc las ze de tekst. Carl bleef op de deur kloppen. Na tien minuten deed ze de knip van de deur.
‘Een faillissementsverklaring,’ zei ze droog. ‘Geloof me, ik wist van niets. Zet me desnoods aan een leugendetector, maar ik vertik het om door de politie opgesloten te worden. Alles goed en wel. Zijn ze beiden nog aan boord of zijn ze overboord gesprongen? Hebben jullie de kamer van Frans onder de naam van Stevens onderzocht?’
‘De deur is verzegeld, er was niemand.’
‘Er moet toch iets te vinden zijn… een afscheidsbrief…,’ sprak ze zacht voor zich uit. Plotseling draaide ze zich om en zei: ‘Kunnen ze met een rubberboot gevlucht zijn?’
‘Daar heb ik ook al aan zitten denken.’

Vol ongeloof stond Henri op de kade toen het schip in Civitavecchio aanmeerde. Hij trok Hannah snel mee naar de hal waar de koffers stonden. ‘Hoe?’ vroeg ze en hij wees op de kaart met visitor. ‘En jullie Dakar plan?’
‘Hij moest halverwege dringend weg.’
‘Zei hij waarom?’
Henri knikte en schopte boos tegen een koffer.
‘Failliet is toch geen reden om…’
Henri keek haar smalend aan en siste: ‘Je dacht toch niet dat hij zelfmoord ging plegen.’
‘Vermoedde jij iets?’
‘Ik heb hem nog geld geleend.’
‘Wat? Veel?’
Henri knikte schaapachtig.
‘Zijn we nu…’
‘Ja, blut. Ik heb zelfs schulden gemaakt. Verkoop je juwelen maar.’
‘Gotsamme! Weten de kinderen iets?’
‘Die zijn helemaal over de rooien.’
‘Moeten we ons huis verkopen?’
‘Staat al in de verkoop.’

Drie jaar later stond er een bode op de stoep van de galerijflat. ‘We hebben heel wat moeite gehad om u te vinden mevrouw,’ zei de man en overhandigde haar een dikke enveloppe. Hannah tekende en maakte de enveloppe nieuwsgierig open. Ze stond net met de vliegtickets in haar hand toen Henri thuiskwam.

Tijdens de vlucht raasden diverse scenario’s door hun hoofd.
Op Barbados airport keken ze nieuwsgierig rond. Een man in een zwart pak sprak hen aan. Hij vroeg hun naam en wees naar een gereedstaande auto. Zwijgend lieten ze zich over het eiland rijden. Na een half uur zagen ze een hoge witte muur. De man drukte een afstandsbediening in. Langzaam ging het geblindeerde hek open. Overal bewaking. Een stel dobbermand liepen onrustig rond. Hannah kreeg kippenvel en pakte Henri’s hand. De auto stopte voor een statig bordes. Een andere man deed het portier open en blies op een hondenfluitje, waarna de dieren gingen liggen. Bruinverbrand kwam Frans hen in een wit linnen overhemd over een witte broek hen met uitgestoken hand tegemoet.
‘Wat moet dat betekenen Frans. Eerst laat je niets van je horen, ik moest zelfs mijn huis verkopen en nu sta jij hier als een grote mijnheer.’
‘Kom binnen, dan leg ik het allemaal uit.’
‘Durf je dat… verdomme je hebt drie jaar van mijn leven verpest en ik, sukkel heb je nog proberen te helpen.’
‘Ik heb jouw kapitaal verviervoudigd Henri.’
Hannah keek met open mond naar Muriëlle die in een duur gewaad op haar afkwam. ‘Hoe kon je…’ was alles dat ze kon uitbrengen.
‘Liefje, ik moest wel.’
‘Had dan tenminste iets gezegd, dit gebrek aan vertrouwen…’
‘Het is nu toch weer goed allemaal.’
‘Nee, je kunt niet zo even de knop omdraaien. Dat pik ik niet.’
‘Kom doe niet zo kinderachtig. Kijk eens hoe we nu leven. Het huis naast ons staat voor jullie klaar.’
‘Ik pieker er niet over. We gaan terug.’
Frans en Henri waren diep in gesprek. Een bediende was al bezig om een lunch klaar te zetten op een overdekt terras. Ze hoorde woorden als investeren, handel… Ze voelde zich nog steeds enorm bedrogen.
‘Kom Hannah we worden aan tafel verwacht,’ riep Henri.
‘Ik wil naar huis,’ riep ze mokkend.
‘Dat zal niet gaan,’ hoorde ze Frans zeggen en zag de loop van een pistool op zich gericht.

Advertisement