Gezien het aantal positieve reacties… nog een stukje van mijn laatste boek WEERZIEN IN CAÏRO vervolg (deel 2)

WEERZIEN IN CAÏRO 2

‘Waar ben je mee bezig, wil je ook vermoord worden?’
‘Die kerel…’
‘Hemel Tess, ik schrok me wild toen ik je niet meer zag. De man achter de balie was gelukkig erg spraakzaam nadat ik mijn kaart liet zien. Ik weet nu de naam van die kerel. Ga in Godsnaam geen spelletjes spelen met deze lui.’
‘Nou, speel jij die dan maar.’ Schamper voegde ze er aan toe: ‘Ik vind het best knap van mezelf dat ik hem voor jou heb gevonden. Hij is nu vast hier in de moskee.’
‘Kom mee terug naar het hotel.’
‘In een moskee zal niets gebeuren.’
‘Niets daarvan.’
Niels pakte haar resoluut bij haar arm.
Mokkend liep ze naast hem. Nu keek ze wel om zich heen en besefte dat ze de weg terug zelf waarschijnlijk nooit gevonden zou hebben.
‘En nu ga je goed ontbijten, behalve een slok koffie heb je niets gehad. Hierop kun je niet goed nadenken.’
‘Dat hoef ik toch niet meer. Ik ben ontslagen… of ben je dat vergeten?’
Larry zat nog aan hetzelfde tafeltje. Hij keek opgelucht en kuchte. ‘Ik heb Pieter gebeld. Hij was erg onder de indruk van het verhaal van de kaping. Niels vertelde mij de datum en Pieter zal alles hierover op internet opzoeken.’
‘Zo vertrouwt hij mij niet?’
‘Tess, ik kan begrijpen dat je spinnijdig bent, maar luister even.’
Ze ging zitten en zag dat Niels een bord van het ontbijtbuffet pakte en dat begon op te laden.
Larry schuifelde op zijn stoel heen en weer. Ze keek hem expres niet aan.
Niels kwam aanlopen. Larry stond op. ‘Eet Tess, ik moet nog iets regelen. Ik ben zo snel mogelijk terug.’
Ze stak haar tong naar hem uit.
Niels ging naast haar zitten en hield een croissant met boter uitnodigend voor. Na een hap merkte ze pas hoeveel trek ze had. Zwijgend at ze een croissant. De ober kwam met gebakken eieren aanzetten.
‘Je mag blijven Niels, zo goed ben ik jaren niet verzorgd.’
Hij leek haar opmerking niet te registreren. Zwijgend at hij zijn bord leeg.
Ze veegde haar mond af en wilde iets zeggen.
Niels gebaarde dat ze stil moest zijn. Zijn denkrimpel werd steeds dieper. Na enkele minuten kon ze zich niet meer beheersen en vroeg zacht: ‘Spijt dat je mij hierbij betrokken hebt?’
Hij pakte haar hand en knikte ontkennend en zei zacht: ‘Alles is nu ingewikkelder geworden.’
‘Hoezo? Of kan je het daar ook niet over hebben?’
Hij keek even verstoord.
‘Ik bedoel het serieus Niels, heus, als ik je kan helpen… kan ik eindelijk iets terug doen. Jij hebt mij toen zo goed opgevangen.’
Hij bromde enkele onverstaanbare woorden en keek haar toen aan. ‘Ze waren erg onder de indruk. Ik gaf mijn mensen de files die jij… alleen… ze zijn woedend dat ik hun eigen mensen had gepasseerd.’
‘Zo, nu zitten we beiden diep in de shit?’
‘Och…’
‘Vind je het eigenlijk leuk wat je doet? Destijds leek je zo enthousiast voor de archeologie en nu…’
Hij knikte.
Larry kwam aangeslenterd. Hij wenkte en ze stond op.
‘Ten eerste mijn excuses. Pieter wil graag dat jij de presentatie vanmiddag doet, net zoals afgesproken.’
‘En als ik dat nu niet meer wil?’
‘Tess, toe, alsjeblieft.’
‘Luister even… ik laat niet met me sollen. Als Pieter wil dat ik voor hem blijf werken, zal hij mij dit zelf moeten zeggen en niet door een loopjongen.’
Met een gezicht als een donderwolk zei Larry: ‘Ik zei toch dat het me speet?’
‘Doe jij dit altijd? Mensen voor schut zetten om bij Pieter goede sier te maken? Ben je soms uit op mijn job? Zo goed ben je heus niet hoor.’
Larry liep rood aan.
‘Het is beter de dingen bij zijn naam te noemen. Ik doe mijn werk serieus en ik ben niet thuis voor die stomme geintjes. Je hebt niet alleen mij maar ook Niels hiermee voor schut gezet. Dingen doen waar jij de ballen van af weet… daar hou ik niet van. Laat Pieter bellen, dan doe ik vanmiddag de presentatie en dan mag jij de diapresentatie verzorgen.’
Ze draaide zich om en liep naar haar kamer. Even dacht ze eraan om een bad te nemen, maar ze bedacht zich. Met haar badpak en de veel te grote kamerjas liep ze naar het zwembad.
Niels rende haar achterna. ‘Wacht, ik ga met je mee.’
‘Oké, ik ga vast,’ zei Tess.
Ze kwam net onder de douche vandaan en zag een louche kerel het water in lopen. Instinctmatig zette ze de douche weer aan en wachtte ongeduldig op Niels.
Hij kwam op zijn dooie gemak aanlopen, keek even speurend rond en maakte een rare grimas toen ze hem wenkte.
‘Een engerd in het water…’
Hij schoot in de lach, maar keek grimmig toen hij de man had gezien.
‘Sorry Niels, maar ik durf zonder jou het water niet in. Zag je die ogen? IJskoud, echte killer ogen en als die vent met de tatoeage hier ook is…’
‘Wil je nog zwemmen?’
Ze knikte ontkennend.
Ze wees naar de haken.
‘Kan je mijn badjas aangeven?’
Samen liepen ze de gang op. Ze stak haar hand in de zak van haar badjas en slaakte een kreet.
‘Niels, je gaf de verkeerde. Kom gauw terug, mijn kamersleutel…’
In het zwembad hing geen badjas meer en de man was verdwenen.
‘Wat zit in de zak van deze jas?’
‘Een mobieltje.’
‘Geen kamersleutel?’
‘Nee… straks komt hij…’
‘Geen paniek, op die kaart staat toch geen kamernummer. Kom, bij de receptie weten ze hier wel raad mee.’
‘Zeg dat mobieltje… wil je dat laten nakijken?’
Niels keek haar aan en hief bestraffend een vinger op. Plagend zei hij: ‘Daaraan zou ik nooit gedacht hebben.’
‘Een simkaart is zo te kopiëren, maar dan moet ik wel de apparatuur hebben.’
Ze stonden voor haar kamerdeur. Niels opende die met de nieuwe kaart, liet haar voorgaan en liep ook haar kamer in. Hij trok de deur dicht. ‘Hoe zit het nu met je werk?’
‘Ik moet om 3 uur de presentatie doen. Wil je komen luisteren?’
‘Meen je dat?’
‘Ja, het is heel iets nieuws.’
‘Ik kom graag. Mag ik jou voor vanavond uitnodigen voor een cocktail bij de Amerikaanse ambassadeur?’
Ze grinnikte en gaf hem een por. ‘Deal, dress code?’
‘Ik trek mijn smoking aan.’
‘Wow. Zal je vast goed staan.’
Hij keek schaapachtig.
‘Ik wist niet dat je verlegen kon zijn.’
‘Tess, je maakt me af en toe in de war.’
Ze trok een pruimenmondje.
Hij kuchte ongemakkelijk.
‘Nou, is er iets?’
‘Ik… eh…’
‘Is het zo erg om toe te geven dat je iets voor mij voelt?’
Hij kreunde. ‘Ik moest je uitnodigen, want op de ambassade willen ze je testen voordat ze je engageren voor…’
Ze wilde hem een klap geven, maar hij pakte haar arm stevig vast.
‘Au, je doet me pijn.’
‘Laat me eerst uitspreken.’
Mokkend gaf ze toe, maar siste snel: ‘Klootzak.’
‘Tess, jouw probleem is dat je te intelligent bent.’
‘Huh, te intelligent, bedoel je geniaal? Verdorie, dacht ik net… geen vent wil mij om die hersens.’
Niels keek haar alleen maar aan. Plotseling kuste hij haar en fluisterde: ‘Ik ben verliefd op je geworden, maar de situatie is niet bepaald de gemakkelijkste. Ik kan met dit werk geen relatie hebben.’
Ze pakte zijn hoofd met beide handen en terwijl ze hem vurig kuste trok ze zijn zwembroek naar beneden.

‘Half drie! De presentatie,’ riep ze en sprong het bed uit.
Pijlsnel nam ze een douche. Niels kwam haar achterna. ‘Wil je nog?’
‘Wat… vrijen of dat je meekomt?’
Ze voelde een speelse tik op haar billen.
Zeven voor drie was ze helemaal klaar. Ze deed parels in haar oren, keek keurend in de spiegel en streek een vouw uit haar jasje.

Larry stond zenuwachtig bij de ingang van de bijna gevulde zaal. ‘Waar was je?’
‘Ik heb mij mentaal voorbereid. Vooruit, ik ben er toch… heb jij die dia’s klaar?’
Larry keek Niels aan en zei snierend: ‘Zo, moest jij je ook voorbereiden?’
‘Tess heeft mij uitgenodigd, moet ik mijn kaartje laten zien, zodat jij een hoekje kunt afscheuren?’
Die zat zag Tess. Ze grinnikte en zag de eregast aankomen. Met gestrekte armen liep ze op de man af. ‘Welkom professor. Ik heb speciaal op u gewacht om u te kunnen zeggen hoe ik uw aanwezigheid op prijs stel.’
‘Tess, voor mijn beste leerling heb ik altijd belangstelling. Is dit je partner?’
Niels gaf de professor een hand en stelde zich voor.
Tess stak beide armen door die van de professor en van Niels en liep met hen naar het podium. Ze stopte bij de eerste rij en gebaarde dat ze konden gaan zitten.
Ze stapte het podium op, ging achter de katheder staan en boog licht na een kort applaus.

‘Alles uit haar hoofd,’ hoorde ze fluisteren toen het enorme applaus eindelijk verstild was.
Ze hief haar hand op. ‘Dank u, mocht een en ander niet duidelijk zijn, dan kunt u na de thee de diapresentatie bekijken die mijn assistent Larry u zal tonen.
Uit haar ooghoek zag ze dat Larry haar wel kon wurgen.
Na de felicitatie van de professor met haar voordracht, werd ze omringd door enthousiaste genodigden. Een uur later hield ze het wel voor gezien. Ze wenkte Niels. ‘Zeg, krijgen we iets te eten bij de Amerikanen? Laten we anders een broodje nemen voor ik na een glas bubbels teut ga worden.’
‘Goed idee, daarvoor hebben we nog even tijd. De taxi staat om half zeven voor.’
‘Taxi?’
‘Nou dienstauto dan.’
Ze hoorde Niels bellen. Hij gaf haar kamernummer op.
Tess trok haar mondhoeken omlaag en siste: ‘Wat?’
‘Ze brengen mijn smoking. Bezwaar?’
‘Ik heb een zwart jurkje. Ik neem aan dat ik niet in jeans kan verschijnen.’
‘Tess, nogmaals, het spijt me ontzettend, maar ik kan beter eerlijk zeggen hoe de zaken ervoor staan. Als ik niets gezegd zou hebben, zou je vast ontploffen tijdens die cocktail. Eigenlijk mag ik helemaal niets zeggen over een eventueel contract.’
‘Niels, maak er geen drama van, ik begrijp het, maar je weet dat ik er niet van hou om gemanipuleerd te worden.’
Niels drukte haar even tegen zich aan.
‘Zeg, op je kaart staat CIA, maar dit is niet het gangbare logo toch? Zit jij bij die geheime club die zogenaamd niet bestaat?’
Niels hield even zijn adem in.
‘Had ik goed gezien. Zeg maar niets. Ik weet nu genoeg. Ik hoop voor jou dat het goed betaalt.’
Aan zijn gezicht zag ze dat dit het geval was.
Een onopvallend busje met geblindeerde ramen stond voor. Een man in coltrui stapte uit en salueerde voor Niels. De man knikte haar toe en zei: ‘Avond Ma’m.’
‘Jules, mijn… onze bodyguard en chauffeur, een prima schutter.’
Even verstrakte ze.
Niels keek haar onderzoekend aan en fluisterde: ‘Wees niet benauwd, er zal niets gebeuren.’
Bij de ambassade toonde ze haar paspoort. De man bij de ingang gaf het niet terug.
‘Hé, Niels, ik wil mijn paspoort terug, officieel is het zelfs verboden om dit af te geven.’
‘Sorry, dat had ik je moeten zeggen. Veiligheidsvoorschriften.’
‘Zo dus daarom moest je schutter mee. Zou hij mij neerschieten als ik hier een scene ga maken?’
Niels wilde iets zeggen, maar ze lachte. ‘Geen paniek, voor 30.000 per maand zal ik braaf zijn.’
Hij gaf haar een speelse por.
Ze liepen door een metaal detector en werden door een bode naar de ontvangstzaal geleid. Ze hoorde toenemend geroezemoes. Bij de ingang stond een bediende met een zilveren blad met de champagne. Niels bood haar een glas aan en nam zelf ook. Samen liepen ze door.
Een gezette kalende man in smoking en een lintje in zijn revers stak zijn hand uit. ‘Zo kerel, goedenavond mevrouw, fijn dat u wilde komen. Ik heb veel over u gehoord.’
‘Dank u, prettig met u kennis te maken.’ De ambassadeur draaide zich al weer om naar andere gasten. Tess telde een man of dertig.
‘Is dat alles?’ vroeg ze aan Niels en nam een hapje zalm dat haar werd voorgehouden.
‘Toch niet vergiftigd hoop ik?’
‘Jouw grapjes…’
‘Kan je daar niet tegen? Ik vind het hoogst vermakelijk. Word ik straks vastgebonden en moet ik aan een leugendetector?’
‘Zo ongeveer… ja.’
‘God Niels, ze moeten toch een betere methode hebben, dit is zo ouderwets.’
‘Weet jij een betere?’
‘Zeker, die heb ik ontwikkeld. Wel een dure grap, maar veel betrouwbaarder.’
‘Ik zal ze dat melden.’
‘Wat weten ze al van mij? Heb jij ze al het een en ander verteld? Aan je gezicht te oordelen vast wel en anders had je mij zeker niet mee genomen.’
Niels keek op zijn horloge en mompelde iets van nu moeten ze toch komen.
Enkele seconden later kwam er een bode die hen discreet wenkte om hem te volgen. Ze klommen een trap op en Niels werd verzocht op de gang te wachten. Hij ging zitten. Duurt vast een tijdje, dacht ze.
In het kamertje, uitgerust met haar bekende apparatuur werd ze vriendelijk verzocht plaats te nemen.
‘Mevrouw, eerst… we zijn onder de indruk van de manier waarop u de gegevens voor mijnheer Smith hebt verkregen.’
‘Och, zo moeilijk was dat niet.’
‘Van wie hebt u dat hacken geleerd.’
‘Dat gaat u niets aan.’
‘Toch wel mevrouw, voor de veiligheid… We bieden u een salaris van $ 30.000 per maand met een contract voor 6 maanden en daarvoor moeten we wel alles weten.’
‘Wat?’ liet ze zich ontvallen, ‘hebben jullie overal afluister apparatuur? Ik noemde dit bedrag als grapje aan Niels, eh Adam.’
‘Mevrouw, erewoord, dit is dan stom toeval. We kunnen veel, maar niet alles.’
‘Dat heb ik gemerkt aan deze ouderwetse troep waarmee jullie nog steeds werken.’
De man knikte begrijpend. Hij aarzelde om iets te vragen en streek peinzend met zijn hand over de punten van zijn lichtblauwe overhemd.
‘Stelt u die vraag maar,’ zei Tess.
‘Goed, wie was de hacker?’
‘Codenaam Raoul, een Indiër, ik leerde hem kennen op een computerseminar. Ik was onder de indruk van de manier waarop hij dit aanpakte en mocht een keer meekijken. Mijn fotografisch geheugen laat me nog niet in de steek.’
‘Juist ja. Ik begreep dat u ook een beter programma heeft voor deze troep, zoals u onze apparatuur noemt.’
‘Ja, dat kan ik leveren. Omgerekend in dollars $200.000, maar dan kunt u het ook op alle ambassades of consulaten of god weet waar, gebruiken.’
Hij knikte.
‘Bespreekt u het maar met uw superieuren en dan hoor ik het wel. Mijn bankrekening hoef ik dacht ik niet op te geven, want deze zult u ongetwijfeld al hebben uitgeplozen.’
‘U bent wel direct…’
‘Mijnheer…’
‘Sorry Patrick Vandenhove.’
‘In mijn beroep is tijd geld, dus laten we geen tijd verspillen. Ik ben bereid het contract te gaan tekenen, dus doet u maar snel uw werk.’
‘Hebt u nog contact met Raoul?’
‘Nee, ik zag hem alleen destijds. Hoorde vaag iets over Detroit, dat hij daar, getrouwd met een Amerikaanse, een brave huisvader is geworden.’
Hij tikte enkele woorden op de computer in.
‘Singh?’
‘Patrick, ik weet zijn achternaam niet eens.’

Niels zat nog op de gang toen ze de deur uitliep. Met een grote grijns zei ze: ‘Half jaar gekregen met een mooi salaris, verdien jij ook zoveel?’
Ze toonde het contract en opende de deur weer om het terug te geven.
‘Patrick wil niet dat iemand dit kan inpikken. Ik neem aan dat hij zich hieraan prima houdt.’
Niels sloot even zijn ogen. ‘Ze zijn hiermee erg correct.’
‘Oké, wat doen we nou? Ik moest jouw orders opvolgen. Kan ik blijven werken of hoe zit dat?’
‘Ga gewoon door met je werk. Als ik het nodig acht om jou te contacteren, doe je gewoon wat ik je vraag. Je mag geen materiaal achterhouden.’
‘Dat hoef ik niet. Ik heb trouwens een fotografisch geheugen, maar dat wist je misschien al. Zeg, die kaper… ik wilde Patrick hier niet over lastig vallen, maar nu ik toch goed gevonden ben… kunnen we die vent te grazen nemen?’
Samen liepen ze de trap af. Beneden was het al helemaal donker.
‘Staat Jules nog voor?’
Hij knikte en pakte zijn mobieltje waar hij alleen één toets intikte.
‘Krijg ik ook een auto met chauffeur? Liefst een roze met panterbekleding.’
Niels schoot in de lach.
‘Hemel het is al over twaalf. Op naar het hotel zeker of moet er nog iets gebeuren?’
‘Nee, voor vandaag is het genoeg.’

‘Niels, ik noem je liever zo, mag ik jouw appartement eens zien?’
‘Beter van niet Tess.’
‘De veiligheid, zeker…’
Hij knikte.
‘Daar vind ik geen barst aan. Leuk om een half jaar flink te kunnen sparen, maar daarna hou ik het wel voor gezien. Ik ben liever mijn eigen baas. Met dit bedrag als startkapitaal, zal me dat wel lukken. Nu heb ik voldoende naam gemaakt. Pieter zal het niet leuk vinden, maar kom laten we het licht uitdoen.’

Ineengestrengeld werd Tess wakker. Het was al half negen. Niels sliep nog. Ze gaf hem een kus en wilde naar de badkamer gaan. Hij trok haar op zich.
‘Zo, wat moet ik vandaag voor je doen,’ vroeg ze plagend, ‘hoort bevredigen daar ook bij? Op commando?’
In de badkamer vroeg ze: ‘Zeg, weten ze ook dat we met elkaar…’
‘Waarschijnlijk vermoedt Patrick dit wel. Hij is toppsycholoog.’
‘Krijg ik een speciale laptop?’
‘Nee, je rapporteert aan mij.’
‘Hoeveel lui staan boven jou?’
‘Niemand.’
‘Wat? Ik neem aan dat je geen een-pitter bent.’
‘Nee, ik heb 300 man onder me.’
‘Goh, ik ben onder de indruk.’
‘Wat wil die Pieter dat je nog in Cairo doet?’
‘Je kunt hem dat zelf vragen, of moet ik gewoon blijven doen? Maar hoe pak ik het aan als ik een klusje voor jou moet doen?’
‘Dan krijgt hij een bericht.’
‘Oké. Dus we zien elkaar niet meer voorlopig.’
‘Nee,’ hoorde ze hem zacht zeggen.
Ze pakte zijn hand en kneep erin.
Niels werd weer zakelijk. Hij kleedde zich snel aan. ‘We kunnen nog samen ontbijten, daarna ga ik er vandoor.’

Beneden zat Larry met een gezicht als een oorwurm.
Tess hield haar hand op. ‘Larry, we staan nu quitte. Hou er maar over op. Wat staat er vandaag op het programma?’
‘Een persconferentie. Pieter houdt contact met de video.’
‘Hoe laat?’
‘Over een uur.’
‘Life uitzending?’
Larry knikte.
‘Goed, dan verkleed ik me na het ontbijt. Power dressing, daar houdt Pieter van.’
Larry keek haar met een scheef gezicht aan.
‘Ik bedoel er niets mee, dat hoort toch bij mijn baantje?’
Ze hoorde hem snuivend baantje herhalen.
Na een croissant en een ei stond ze op. ‘Heb jij de tekst?’
Grommend overhandigde hij een map.
‘Mooi, kan ik op de wc doornemen.’ Ze stak haar tong uit en liep naar haar kamer. Even leunde ze tegen de deur. Alle spullen van Niels waren weg. Ook haar euforie was gedeeltelijk weggeëbd, maar het idee dat ze contact zouden houden, stemde haar weer vrolijk.

WEERZIEN IN CAÏRO, de eerste twee hoofdstukken van een spannend boek.

‘Middenpad graag.’
Tess overhandigde haar ticket en staarde in de verte terwijl het meisje een stoelnummer intoetste.
‘Mevrouw, uw instapkaart.’
Tess knipperde met haar ogen en pakte de kaart met een afwezig knikje. Met rechte rug, pakte ze haar handbagage. De taxfree winkel had het parfum Mitsouko van Guerlain in de aanbieding. Dat luchtje had ze op toen… Vol afschuw liep ze door de slurf naar het vliegtuig.
Tess spande haar kaken toen ze voor stoel 13B stond. Stom, niet opgelet bij het inchecken. Achteroverleunend op dezelfde plaats als op die fatale vlucht kwamen de beelden van de kaping boven. Karin, de jonge vrouw met wie ze vanaf het opstijgen gezellig had zitten kletsen… de gewapende en gemaskerde kerel met een aparte tatoeage op zijn onderarm die plotseling het gangpad op liep… de doodsbange stewardess…

Een hand op haar schouder deed haar schrikken.
‘Mevrouw, wakker worden. Wilt u de stoel recht zetten, we gaan landen.’
Opgelucht haalde ze adem. Ze stond op en pakte haar koffertje uit het rek. Meelopend met de meute kwam ze bij de paspoortcontrole. Een dikke beambte lachte haar vriendelijk toe en maakte met zijn hand te kennen dat ze mocht doorlopen. Bij de uitgang hield Larry, een van haar medewerkers, het bord met haar naam op. Ze volgde zijn aanwijzing en stapte in de klaarstaande taxi. Oud Cairo was niets veranderd al bespeurde ze wel meer politie. Gelukkig was de chauffeur niet erg spraakzaam, zodat ze zich alvast kon concentreren op haar voordracht.

De hotelkamer rook fris. Ze hing haar zakelijke kleding uit en zag dat ze nog tijd genoeg had om een paar baantjes in het zwembad te kunnen trekken. Blij dat ze de enige in het water was, deed ze geen badmuts op. Plotseling dook iemand vlak naast haar het water in. Boos draaide ze haar hoofd af, maar kon een plens water op haar hoofd niet vermijden.
‘Zeg u bent hier niet alleen! Kan het iets rustiger?’ riep ze verstoord.
De man kwam boven water. Verbaasd zag ze dat het Niels was.
‘Niels,’ riep ze. Hij reageerde niet maar toen hij zijn gezicht omdraaide lachte hij verheugd.
‘Tess, ik heb je net nodig, dat is ook toevallig.’
‘Kijk wat je gedaan hebt… mijn haar…je wordt bedankt, zo kan ik niet op mijn bespreking verschijnen.’
‘Sorry. Kan ik je spreken?’
‘Geen tijd. Ik moet nu echt naar mijn kamer om mijn haar te föhnen.’
‘Dan kom ik naar je toe. Welk nummer?’
‘We zitten niet meer in de woestijn hoor.’
‘Alsjeblieft, ik heb jou hulp nodig. Jij bent de beste.’
‘Nou, dat hoor ik niet vaak.’ Ze klom uit het water en pakte haar badjas.
‘Ik meen het, dit is geen grapje Tess.’
Hij keek haar zo serieus aan, dat ze haar kamernummer gaf.
Ze stond nog in haar badjas het natte haar te föhnen, toen hij klopte.
‘Wat betekent dit in Godsnaam.’
‘Tess, jij bent gespecialiseerd in computers en…’
‘Ik ben hier voor mijn werk Niels.’
‘Als je nu even naar mij wilt luisteren.’
Ze zette de föhn uit en sloeg haar armen over elkaar.
Niels stak van wal. Al gauw luisterde ze ademloos.
‘Zo, en denk jij dat ik iets kan…’
‘Jij bent iemand die ik kan vertrouwen.’
Ze keek op haar horloge. ‘Ik moet echt opschieten.’
‘Ga maar door met je haar. Ik kom zo terug met enkele papieren. Stop ze als je blieft in je kluis. Heb je een laptop bij je?’

Ze was net aangekleed en hoorde zijn klopje. Hij keek haar bewonderend aan.  ‘Sorry voor dat gespat. Ik heb ook nog een USB stick.’
Ze knikte en opende de hotelkluis. ‘Ik bekijk het wel na de afspraak.’
‘Enig idee hoe lang?’
Ze haalde haar schouders op.
‘Mag ik op tien uur vanavond rekenen?’
‘Waar? Hier?’
‘Ja, dat is veiliger, beter dat ze ons niet samen zien.’
‘Zeg speel je tegenwoordig James Bond?’
Hij zocht in zijn jasje en pakte een geplastificeerde kaart.
Ze pakte deze aan, bekeek de foto en gaf hem terug. Haar wenkbrauwen schoten omhoog. Adam Smith las ze en fluisterde: ‘Wealth of Nations, toe maar.’
Hij grinnikte. ‘Ja, en nu ga ik er vandoor. Tot straks, alvast bedankt.’

De bespreking verliep vlot en na een snel hapje was ze tegen acht uur al weer op haar kamer.
Het beeld van Niels of Adam tijdens de kaping kwam boven. Ze herinnerde zich nog precies waarover ze hadden gesproken. Ze schrok op van een geluid op de gang. Iemand rende langs haar deur en ze hoorde een harde bons. Nieuwsgierig opende ze haar deur. Ze keek de gang in en zag een man ineengedoken op de grond liggen. Hij kreunde. Als uit het niets verscheen Niels. Hij hield zijn vinger op zijn lippen, pakte haar bij haar arm en trok haar de kamer in.
‘Wat…’
‘Je hebt dit niet gezien.’
‘Kom nou Niels. Heb jij die vent?’
Hij knikte en begon: ‘Heb jij die spullen al…’
Ze viel hem woest in de reden: ‘Ik ben jouw slaafje niet hoor. Ik ben nog geen vijf minuten op mijn kamer.’ Ze schopte haar schoenen uit, hing haar jasje op, haalde de spelden uit haar opgestoken haar en schudde haar hoofd. ‘En nu ga jij mij eerst vertellen waarom jij die kerel…’
‘Dat heeft hier niets mee te maken. Je bent intelligent genoeg dat je weet dat mijn beroep betekent dat ik niets mag loslaten. Ik heb jou al teveel verteld, maar anders zou je mij niet willen helpen, voilà.’
‘Oké. Nu je hier toch bent kan je mij beter briefen, dat gaat sneller. Is internet hier veilig als ik ga hacken?’
Hij knikte en pakte het stickje.
Tess zette haar laptop aan en leunde achterover. Ze rekte zich uit. ‘Wil jij zijn gegevens zelf intikken, zodat ik het uit veiligheid…’
Hij pakte haar laptop en tikte het protocol in. Met een knik draaide hij haar laptop weer terug.
Tess sloot even haar ogen, haalde diep adem en begon. Ze zat gebogen achter het scherm en zag vanuit een ooghoek dat Niels haar handelingen probeerde te volgen. Na drie pogingen floot ze. ‘Bingo.’ Ze draaide haar laptop een halve slag en leunde achterover.
‘Dat heb je verrekt snel gedaan.’
Ze snoof, stond op en liep naar het ijskastje. ‘Verdorie, leeg. Ik heb een razende dorst. Is dat ding van jou vol?’
‘Niet naar gekeken,’ zei Niels terwijl hij de gegevens op het scherm bestudeerde.
‘Wil je dat ik dit voor jou ga opslaan?’
‘Kan dat?’
‘Geef mij maar een leeg stickje. Ik zag dat het de nodige bites heeft.’
‘Kan je dat zien?’
‘Uh huh.’ Snel tikte ze enkele formules in. Het ronde wieltje begon al te draaien. ‘Ik schat 20 minuten.’
‘Zoveel?’
‘Wat dacht je, je wilt toch alles hebben? Dit is maar een klein deel, als ik alles ophaal zitten we hier overmorgen nog.’ Tess keek op haar horloge en mompelde: ‘Was dit alles?’
Niels keek verlegen op en zei: ‘Nee, eigenlijk niet.’
Ze zuchtte en begon: ‘Niels, mijn werk.’
‘Daar ben ik al mee bezig. Je baas zal jou hiervoor vrijaf geven.’
‘Beslis jij zomaar voor mij? Jezus Niels, dat pik ik niet.’
‘Geen gemaar Tess, wat als ik je zeg dat de president van de Verenigde Staten jou hiervoor wil inzetten.’
Ze begon hard te lachen. ‘Nou moet je mij geen sprookjes gaan vertellen. Volgens je kaart doe jij al jaren dit soort klusjes. Waarom heb jij vier jaar geleden niets gedaan? Je liet Karin en die andere man afslachten zonder een vinger uit te steken. Ik ben nu aan een stevige borrel toe.’
Boos liep ze naar de deur. Niels was haar voor. Ze voelde zijn handen op haar schouders. Zacht zei hij: ‘Sorry, ik heb me als een lompe boer opgesteld. In mijn werk…’
‘Ja, blijkbaar denk je dat jij je door die kaart alles kunt permitteren. Dat lukt je misschien met dom volk, maar ik zit anders in elkaar.’
‘Dat heb ik vier jaar geleden al gemerkt Tess. Het spijt me dat ik niet eerder contact met je hebt gezocht. Je bent heel bijzonder.’
‘Zo, begin je nu met flemen?’
‘Alsjeblieft Tess, ik ben hier niet handig in.’
Ze pakte zijn hand en haalde die van haar schouder. ‘Ik ben echt bekaf.’
Hij knikte en zei zacht: ‘Doe vannacht voor niemand open. Ik kan ook hier blijven. Je kent me, ik zal niets proberen.’
‘Niels, niemand weet toch wat ik gedaan heb?’
‘Daar ben ik niet zo zeker van. Die man op de gang…’
‘Je gaat mij toch niet vertellen dat jij aan de bar hebt staan opscheppen over mijn hackers talent?’ Ze geeuwde en deed haar laptop in de kluis.
‘Je meent het van die borrel?’
‘Nou en of. De bar is nog open. Jij hebt de gegevens. Stop die stick desnoods in je sok. Kom op naar de bar. Ik ben niet zo’n angsthaas.’
‘Oké, één drankje vooruit dan maar.’
‘Krent,’ zei ze toen ze samen haar kamer verlieten.

In de bar speelde een pianist. ‘Goh ik heb eeuwen niet gedanst. Heb jij dat ook geleerd voor je werk?’
Niels perste zijn lippen op elkaar.
‘Sorry Niels, maar die kaping…’
Hij zei niets, pakte haar hand en leidde haar naar de kleine ronde dansvloer. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en gaf haar een kus in haar nek. ‘Dit had ik al veel eerder willen doen.’
Ze sloot haar ogen en volgde zijn ritme. Door haar oogleden speurde ze de bar af. Een man trok haar aandacht, die beweging… ze probeerde zijn pols te zien en hield haar adem in toen ze de tatoeage herkende. Niels wilde haar aankijken maar ze draaide haar mond naar zijn oor en fluisterde: ‘Niels, die man aan de bar in dat witte pak. Hij is de vent die Karin neerschoot.’
Ze voelde hem even verstrakken. Daarna drukte hij haar nog vaster tegen zich aan en siste zacht: ‘Probeer gewoon door te dansen. Trek vooral geen aandacht.’
De pianist ging over op een ander ritme, veel te vlug om op te dansen. De man in het witte pak vond de muziek blijkbaar niet naar zijn zin. Hij stond op en liep hun richting uit. Plotseling kuste Niels haar vurig. Automatisch kuste ze hem terug.
Zodra de man uit het zicht was liet Niels haar los en vroeg: ‘Wil je dat drankje nog?’
‘Jawel, maar niet hier.’
Hij trok haar mee, keek af en toe om zich heen en laveerde haar naar de lift.
Voor haar kamerdeur zei hij: ‘Ik probeer een fles te organiseren, ben zo terug.’
Ze ging met een plof op haar bed zitten. Haar hart ging als een razende tekeer. Zijn kus, zo echt… of was het allemaal verbeelding. Ze doezelde weg. Niels klopte al weer op de deur. Ze keek op haar horloge. Hij was ruim tien minuten weg geweest. Met de fles triomfantelijk voor zich uit zei hij: ‘Gaat het?’
Schor zei ze: ‘Ja, ik schrok wel even. Zeg, met jouw organisatie… kunnen we die te pakken nemen?’
‘Ik kan het aanzwengelen.’
‘Wat! Aanzwengelen? Ik neem aan dat je een wapen hebt.’
‘Tess niet zo gestrest.’
‘Ik weet niet wat ik nu van jou moet denken Niels, of moet ik je Adam noemen. Hoe heet jij eigenlijk?’
Hij liep naar de badkamer en kwam terug met twee glazen. ‘Wil je puur of moet ik er een beetje water bij doen?’
‘Doe maar puur.’ Ze leunde achterover op het tweezits bankje en Niels kwam naast haar zitten. Peinzend draaide ze haar glas rond. Ook Niels sprak niet. Hij schonk haar bij toen ze haar glas leeg had. ‘Je hebt een drukke dag achter de rug. Het is beter dat we gaan slapen voordat we elkaar verwijten gaan maken waarvan we later spijt hebben.’
‘Goed idee, slaap lekker Niels, ik ga naar de badkamer, je vindt de weg vast nog wel naar je slaapkamer.’
Ze voelde zich gesloopt. In de badkamer haalde ze haar make-up van haar gezicht, poetste haar tanden en deed haar sieraden af. Op de tast vond ze haar bed. Tot haar verbazing lag Niels daarop, in diepe rust. Hij had alleen zijn schoenen uitgedaan. Ze had geen energie meer om hem wakker te maken. Voorzichtig kroop ze onder het dekbed. Voor ze het wist sliep ze.

Rond een uur of vier werd ze wakker. De maan scheen door een kier in het gordijn. Niels, in boxershort, snurkte licht. Ze draaide zich om en sliep weer. Tegen een uur of zes werd ze weer wakker. Niels was tegen haar aangekropen. Hij mompelde iets in zijn slaap.
Ze schrok wakker toen iemand op de deur klopte. Ze schoot overeind en zag dat er een enveloppe onder haar deur werd geschoven. Op blote voeten liep ze in haar nachthemd naar de deur en pakte de enveloppe. Verbaasd scheurde ze deze open. Ze las het korte bericht en vloekte.
‘Goeden morgen, slecht nieuws?’
‘Je wordt bedankt.’ Ze gaf het bericht aan Niels, die het grommend las. Prompt ging haar mobieltje.
‘Tess, je bent op staande voet ontslagen.’
‘Pieter, wat zullen we nu hebben?’
‘Je weet best wat ik bedoel. Gisteravond heeft Larry jou gezien. Op de dansvloer met een wildvreemde kerel. Je kent de policy van ons bedrijf.’
‘Niels is geen wildvreemde kerel voor mij.’
‘Probeer je er niet uit te kletsen. Als het goed is ontvang je een brief. Je hotelkamer is deze nacht betaald, maar daarna…’
Boos klapte ze haar mobieltje dicht en sloeg beide handen voor haar gezicht. ‘Shit, nu ben ik ook nog door jou ontslagen!’
‘Vertel even rustig… hoe…’
‘Larry, een van mijn medewerkers heeft ons gisteravond op het dansvloertje gezien. Jouw innige omhelzing heeft hij gefotografeerd en aan Pieter, mijn baas, opgezonden.’
‘Was hij daar? Heb je hem gezien?’
‘Nee, ik sufferd had alle aandacht voor jou en daarna voor de kaper.’ Ze stond plotseling op, tikte op haar mobieltje en zei: ‘Wacht, stel dat hij meerdere foto’s heeft gemaakt, dan staat die vent er misschien ook op.’
Niels wreef over zijn stoppelbaard.
‘Ga jij maar naar de badkamer, dan bel ik Larry even.’
Larry wilde eerst niet luisteren, maar toen hij begreep dat ze niet laaiend was, zei hij: ‘Tess, ik nam meerdere foto’s. Zal even kijken; wit pak aan de bar zei je toch?’
Ze hoorde hem in zichzelf praten toen hij de beelden doorzocht.
‘Hebbes, staat er prima op.’
Zie je een tatoeage op zijn pols?’
‘Daarvoor moet ik hem vergroten.’
‘Delete hem alsjeblieft niet. Dat deze killer nog vrij rond loopt…’
‘We kunnen beneden afspreken in het ontbijtrestaurant.’
‘Prima, ik moet me even aankleden. Tot over een kwartier.’
Niels liep met een handdoek om de slaapkamer in. Hij fronste zijn wenkbrauwen.
‘Over een kwartier zie ik hem in de ontbijtzaal. Kom je ook?’

In de eetzaal zag Tess Larry zitten. Ze schoof bij hem aan. Larry pakte zijn mobieltje en scrolde naar de bewuste foto. ‘Tess, ik heb het niet helemaal begrepen.’
Ze leunde voorover en begon met zachte stem over de kaping te vertellen.
‘Ze wilden alle mobieltjes hebben. De stewardess werd ruw bij haar arm gegrepen en de kaper duwde haar een plastic zak in haar hand. Toen hij zijn arm strekte zag ik een tatoeage van twee slangenkoppen.’
Na een veelbetekenende blik ging ze door: ‘Karin, de jonge vrouw naast mij met wie ik vanaf het opstijgen gezellig had zitten praten, begon snel een sms’je te componeren. Ik hoorde haar vooruit fluisteren toen het zenden niet snel lukte. We hielden onze adem in toen het toestel geluid maakte. De kaper keek speurend rond en liet zijn blik op haar rusten. Obey my orders, snauwde hij en trok haar overeind. Karins toestel kwam met een bons op de grond. Bitch, siste de man en gaf haar een klap in haar gezicht. Karin krijste asshole waarop de vent woedend werd en de stewardess gebood dit op te rapen. Hij griste het mobieltje uit haar hand, klapte het open, keek haar aan, schudde zijn hoofd en richtte zijn machinepistool op haar. Nee! gilde Karin, voordat haar hoofd uit elkaar spatte. Ik voelde stukjes hersens en bloed op mijn gezicht. Mijn keel zat dichtgeknepen en ik kon nauwelijks adem halen. Shut up, snauwde de man mij toe. Ik durfde mij niet meer te bewegen. Van de stewardess mocht ik mij niet opfrissen. De man aan de andere kant van het gangpad, reikte mij een pakje zakdoekjes aan. Ik schatte hem achter in de dertig. Bruin verbrand, blond haar, aan de lange kant. Hij dook weer in zijn boek over opgravingen. Iemand die de kunst verstond om zich onzichtbaar te maken. Het werd nacht. Niemand mocht van zijn plaats. Ik rook dat veel mensen hun ontlasting niet konden ophouden. Ook ik moest nodig. Het was doodstil in het vliegtuig en ik kon de angst ruiken. Iemand begon zachtjes te kreunen, waarop ik een andere persoon hoorde zeggen, laat toch lopen meid, straks knap je. Water, bromde een andere man. Ik hoorde meer kreten zoals: Verdomme, ze kunnen ons toch niet zo behandelen? Klootzakken zijn het, Ik zal ze! De stewardess kwam achter het gordijn vandaan en vroeg verstikte stem: of we stil wilden zijn. Zo, zeiden ze dat? vroeg een lange kerel. Hij stond op en werd prompt door een van de kapers doodgeschoten. Tegen het ochtend gloren pakten de kapers beide lijken op en smeten die naar buiten. Mijn maag draaide om. Een intussen aangekomen cameraploeg filmde de kapers. Ik vroeg of ik ergens anders kon zitten, want mijn plaats was doordrenkt van het bloed, maar ik kreeg te horen dat alle plaatsen bezet waren. Toen keek ik naar de lege plaats naast mijn buurman aan de andere kant van het gangpad. Kom maar naast mij zitten, ik reserveerde twee plaatsen, zei de man. Ik stond op en ging naast hem zitten. Hij keek mij onderzoekend aan en vroeg of het een beetje ging. Zijn naam was Niels. Hij hoorde aan mijn Engels dat ik uit Nederland kwam. Meteen fluisterde hij mij instructies toe hoe ik zoveel mogelijk moest proberen te bewegen om de bloedsomloop op gang te houden. Kijk zo.’
Ze draaide met haar voeten. Larry knikte en maakte een gebaar dat ze door moest gaan.
‘Ik vroeg hem of hij wist hoe lang dit kon duren, maar het was ook zijn eerste kaping en hij vermoedde dat ze eerst losgeld wilden vragen. Ik was bang dat ze ons zouden afschieten, maar Niels zei alleen dat hun waarden nogal met die van ons verschilden. Goed daar had ik weinig aan.’
Larry knikte en perste zijn lippen op elkaar.
‘Niels vertelde dat hij naar Noorwegen ging. Blijkbaar werkte hij op een universiteit. Ik had zijn boek over archeologie opgemerkt en hij knikte toen ik dat suggereerde. Nou daarna vertelde ik dat ik iets deed met computers. Na drie dagen mochten we het vliegtuig verlaten. Niels en ik waren een van de weinige passagiers die geen moeite hadden met lopen. Ik kan wel een week in het bad zitten, zei ik na de aankondiging dat de passagiers naar een hotel gebracht zouden worden. Omdat er niet voldoende kamers waren, moesten veel passagiers een kamer delen. Niels vroeg of ik daar bezwaar tegen had. Ik keek om mij heen en kon geen andere vrouw alleen ontdekken. Ik vertrouwde hem en bovendien konden wij elkaar verstaan.’
Ze keek Larry aan en eindigde met: ‘Toen zag ik Niels hier. Hij heeft het laten overvliegen van het lichaam van Karin verzorgd. God dat jij die ene kus die we ooit met elkaar gewisseld hebben op je mobiel hebt vereeuwigd en dat ook nog eens naar Pieter zond. Leuk hoor. Nu zit ik zonder baan.’
‘Sorry. Ik zal Pieter bellen en het hem uitleggen. Je sprak trouwens nooit over die kaping.’
‘Traumatische ervaringen stop ik het liefst weg Larry.’
‘Zeg, is dat Niels?’
Tess knikte en riep: ‘Niels kom erbij. Zeg Larry als je wilt kun je het verhaal ook van Niels horen. Ik heb er mijn buik van vol. Praten jullie maar, ik ga naar de bar om een espresso te drinken.’
Terwijl de ober de espressomachine bediende, zag ze beide mannen serieus met elkaar praten.
Peinzend roerde ze een klontje rietsuiker door de sterke koffie. Een man liep rakelings langs haar heen. Ze schrok en herkende de kaper, gekleed in de lokale dracht. Ze nam een slok, liet de koffie staan en liep hem achterna.
De man aarzelde even bij de receptie en vervolgde zijn weg naar buiten. Blijkbaar kende hij Cairo goed, want hij liep zonder dralen door de wirwar van straatjes. Tess probeerde een foto van hem te maken, maar meer dan zijn rug en nek kreeg ze niet voor elkaar. Na een kwartier lopen verdween hij door een kleine verveloze deur, een zijdeur van een moskee. Ze stond net met de deurhandel in haar hand toen ze hard werd achteruit getrokken.

ook op mijn website www.annemarieenters.be is het een en ander te lezen!

link: http://www.annemarieenters.be

Nu al de 9e keer dat een kort verhaal op de site van Woordenstroom is gezet!

Na, de publicaties van mijn korte verhalen:

EEN ONVERWACHT PAKJE

VAKANTIE IN VENETIË

RETOURTJE BRAZILIË

DIE KOMT WEL WEER TERUG (staat onder de naam WE ZIEN WEL WEER)

KOKEN MET DE FRANSE SLAG

MIJN ONBEKENDE VADER

DENGUE

DE BUTLER

WEERZIEN IN CAÏRO

heb ik ook al een verhaal voor de volgende ronde van de Prozawedstrijd ingezonden.