RUILEN

‘O nee,’ kreunde Edo. Zijn mobieltje bleef maar rinkelen. Tastend in het donker graaide hij naar zijn toestel en zette de wekkerfunctie af. Het afscheidsfeestje was behoorlijk uit de hand gelopen en vandaag begon zijn eerste werkdag als directielid bij het grootste IT  bedrijf. Hij wreef zijn ogen uit, keek om zich heen en herkende de smeedijzeren balustrade van het balkon op de etage die hij net gehuurd had. Hij vloekte zacht toen hij merkte dat hij niet in zijn eigen bed lag. Gisteravond had hij er niet zo op gelet. Hij stond op en rekte zich uit. Zijn pak lag gekreukeld op een onuitgepakte verhuisdoos. Hij opende een van de kartonnen kledingkasten en zag alleen vrouwenkleren.
Met grote stappen liep hij naar de badkamer. Op het plateau lag naast een lippenstift een pakje tampons. Hier was iets goed fout gegaan. Nog te vroeg om de makelaar te bellen. Hij had verdorie twee maanden huur vooruit betaald en de man tegen grof geld de verhuizing en het uitpakken laten regelen.
Hij hing zijn pak in de douche en zette het warme water aan. Dit werkte tenminste. De ijskast was leeg, op een paar flessen mineraal water na. Hij opende alle kastjes en laden in de keuken maar kon niets eetbaars ontdekken.
Hij stond nog onder de douche toen hij de voordeur hoorde opengaan, waarna hij een vriendelijke vrouwenstem hoorde. ‘Hallo, ik ben Maggy.’
Hij zette de douche af en pakte de badmat om deze als een rokje voor te houden. Druipend liep hij op het geluid af. Een aantrekkelijke jonge vrouw met lange blonde haren keek hem geamuseerd aan. Hij zag dat ze een lach probeerde te onderdrukken.
Edo verschoof de badmat een stukje, maar zag dat zijn kroonjuwelen bedekt waren. Hij begreep dat hij er belachelijk uitzag, maar hij was niet in de stemming om hierop in te gaan. ‘Mevrouw, wat doet u hier. Dit is mijn flat. Wilt u meteen mijn woning verlaten.’
‘Sorry, maar ik heb liever deze flat. Jij kunt die van mij krijgen… hier beneden. Je spullen zijn daar al uitgepakt. Bovendien heb jij dan de tuin. Ik kan er niet tegen om vanuit het souterrain alleen maar benen op straat te zien, dus…’
‘Geen sprake van. Ik heb een contract. Dat gaat zo maar niet. Mijn kleren… ik moet naar mijn werk.’
‘O, maar dat is geen probleem, welk pak moet je hebben, ik haal het even. Wil je ontbijten? Ik breng je een croissant. Thee of koffie?’
Edo keek haar verbluft aan en mompelde iets van espresso.
Ze was al weer vertrokken.
Als op eieren liep hij naar de gladde vloer van de badkamer, legde de badmat neer, en droogde zich af met zijn T-shirt. Hij liep in boxershort naar het woongedeelte, waar hij op een van de dozen zijn beste pak, een mooi passend overhemd en zijn favoriete das zag liggen. Ook sokken had deze Maggy niet vergeten.
Hij stond zijn das nog te strikken toen hij een warme croissant rook.
Ze stak haar hoofd om de deur. ‘Zo, eet maar lekker. Vanavond kunnen we de ruil verder bespreken.’
‘Ik wil verdomme helemaal niet ruilen,’ riep hij haar na. Hij zag een zwaaiend handje en ze was verdwenen. Maggy zou niet misstaan op de cover van een modetijdschrift.
Hij knikte goedkeurend toen hij de croissant zittend op het bed at. De koffie, ook prima, heerlijk sterk. Even vroeg hij zich af of hij gister zoveel gedronken had en dat dit een hallucinatie was… maar de croissant was echt.
Hij deed zijn jasje aan, pakte zijn koffertje en sloot af. Buiten stapte hij in zijn Opeltje. Straks zou hij thuiskomen in een gloednieuwe leasebak, een BMW.
Het verkeer zat mee. Behendig stalde hij zijn auto tussen de duurste zwarte BMW’s. Het bord voor zijn eigen parkeerplaats was nog niet klaar, maar hij wist de plek. Hij stapte uit en groette de portier, die gedienstig tegen zijn pet tikte. Met zijn lege leren koffertje, een cadeau van zijn ex, liep hij het gebouw in en meldde zich aan de balie. Olga, stond op het naamkaartje met het bedrijfslogo, dat op haar royale boezem prijkte.
‘Zo mijnheer Quaadgras, uw eerste dag. Alle papieren zijn al ingevuld, u hoeft alleen maar te tekenen.’
Hij las de papieren snel door, tekende en parafeerde waar nodig en keek haar vragend aan.
‘Ik breng u zo naar uw werkplek. De directievergadering is om 10 uur gepland, dus kunt u zich eerst installeren.’
‘Hoe kom ik aan een laptop en een telefoon?’
‘Als het goed is ligt alles voor u klaar.’
Hij stond zwijgend naast Olga in de lift die hen naar de tiende verdieping bracht. Hier werkten 60 mensen herinnerde hij zich van het jaarverslag dat hij bijna uit zijn hoofd kende.
Olga wees hem een open ruimte waar lage muurtjes de werkplekken afschermden.
Hij zag een kapstok, metalen prullenmand en een wit geplastificeerde doos met het Apple logo. Hij knikte goedkeurend.
‘De telefoon wordt zo gebracht… die kleine doosjes…’
Hij knikte begrijpend.
‘Als u nog iets nodig heeft… uw collegae wijzen u wel de weg.’
‘Dank je Olga.’
Olga verdween.
Hij strekte zich en keek over de muurtjes. Niemand stoorde zich aan hem. Overal hoorde hij getik op laptops of telefoongesprekken.
Hij trok zijn jasje uit en wilde de doos openmaken. Het lukte hem niet om het plastic er vanaf te krijgen. In een van de laden vond hij een schaar. Hij kreeg de laptop snel aan de praat. Nadat  hij zichzelf een mailtje gestuurd had, zag hij dat het al bijna tien uur was.
Hij haalde net zijn wenkbrauwen op, toen hij de bekende stem van Albert, de man die hem had aangenomen, hoorde.
‘Goedemorgen Edo, loop je mee? De vergadering gaat zo beginnen. Is alles in orde?’
‘Ik neem aan van wel, alleen heb ik nog geen mobieltje.’
‘Kerel wat stom, ik zend Irina even een WhatsApp’je.’
Hij liep achter Arnold, de CEO in zijn dure pak, aan.
Arnold opende de deur van een moderne vergaderzaal. ‘Ik zal je aan de meute voorstellen.’
Zijn mededirecteuren zaten al achter de ovale lichtbruine tafel. Een paar mannen straalden duidelijk vijandigheid uit. Hij was nu een concurrent voor de strijd naar de top. Als een van de jongste directeuren zou hij het niet gemakkelijk krijgen, maar hij schuwde deze uitdaging niet. Hij was een vechter. Het aantal grijze koppen was in de meerderheid. Hij knikte de enige vrouw, gekleed in een streng grijs mantelpak en met strak achterover gekamd haar, vriendelijk toe, maar kreeg een dusdanig zure blik dat hij haar geen aandacht meer schonk.
Arnold wees hem zijn plaats aan. Hij ging zitten op een van de Charles Eames stoelen en zag een map met zijn naam voor hem liggen, iets dikker dan de andere directieleden voor hun neus hadden. Zijn blik ging langs de gezichten van zijn mededirecteuren. Een man droeg geen das. Zijn haar was aan de lange kant. Hij herkende hem van de foto van het jaarverslag en wist dat dit de zoon van de oprichter was. Beiden monsterden elkaar.
Edo gaf de mensen in gedachten bijnamen om ze beter te kunnen herkennen. De zoon noemde hij Playboy, de oudste man, het ratje, verder zag hij strebers, die hij onderverdeelde in nummer 1, 2 en 3. Voor de vrouw koos hij zuurpruim.
Hij kon Albert niet snel peilen. De man was joviaal en duidelijk van zichzelf onder de indruk. Selfie paste bij hem.
Een koffiejuffrouw schonk het bekende bruine drankje in. Hij bekeek de dikke juffrouw en ontdekte Russische trekken. Ook zij had een Russische naam. Hij vond dat hoogst merkwaardig en vroeg zich af of dit bedrijf geheime banden met Rusland had. Meestal was zijn eerste indruk de beste. Hij had zo zitten peinzen, dat hij de vraag van Arnold nauwelijks gehoord had. Alle blikken waren nu op hem gericht.
Hij stond op, knoopte zijn jasje dicht, kuchte licht en stelde zichzelf voor. Kort vertelde hij welke studies hij achter de rug had en wat zijn werkervaring was. Hij zag ratje zuinig kijken. De zuurpruim knikte met een samengeknepen mondje en de strebers zaten met hun pennen te spelen.

wordt vervolgd…

Advertisement