Niet leuk als je na een lunch, een leuk tochtje en de aankoop van enkele doosjes wijn thuiskomt en ziet dat de voordeur geforceerd is. Nogal hardhandig ook. Vervolgens duwde ik de deur met de punt van mijn schoen open en zie dat ook het slot van de glazen tussendeur met een koevoet (pied de biche noemen ze dat hier) is geforceerd en dan… chaos… alle laden en kastdeuren open, inhoud verspreid over de grond. Langzaam loop ik verder, dan terug om mijn man te waarschuwen. Hij komt rustig uit de garage aanlopen. Ik zie mijn hulp en roep beiden toe: ‘Er is ingebroken!’
Na een blik op de ellende roept Mireille: ‘Madame, u moet foto’s maken.’
Terwijl mijn man de politie en de verzekering belt, Pak ik mijn iPhone en baan ik mij een weg door de ravage.
Al mijn mooie in het zicht staande zilver is weg… De klep van mijn antieke bureau hangt er scheef bij en de laden zijn open. De inhoud ligt op de grond. Ook het bureau van mijn man is niet gespaard. Graaihanden hebben naar geld gezocht…
De garde champètre staat in een mum op de stoep, maar voor dit soort zaken moet de gendarmerie komen en niet de police rurale. Dat duurt even, want die zit in Orange.
Ondertussen loop ik het huis nogmaals door. Ik ben met stomheid geslagen. Alles, maar dan ook alles is overhoop gehaald, onze slaapkamer is een grote klerenzooi. In de badkamer liggen alle handdoeken op de grond. Blijkbaar is het een goede verstopplek om achter de handdoeken en tussen je ondergoed kostbaarheden te verbergen. Zelfs de lakens zijn uit de garderobekast in de gang op de grond gesmeten. De kluisdeur in de logeerkamer staat open… alle papieren op de grond. Eigendomspapieren en de bankafschriften zijn niet interessant voor het boeventuig maar gelukkig is mijn externe harde schijf met al mijn foto’s en documenten er nog.
Ze hebben de sleutel die mijn man in zijn koffertje had gelegd gevonden.
‘Weest u blij dat ze die gevonden hebben,’ opteerde de politieman.
Blijkbaar ontwikkelt het niet kunnen openen van een kluis bij boeven zich in een soort wraakactie, waarbij ze expres spullen gaan mollen. Godzijdank is dat niet het geval geweest. Wanneer de boeven mijn vleugel zouden hebben gemold, had ik met blote handen willen wurgen.
Eindelijk komt de Gendarmerie met het bekende blauwe autootje aanrijden. Ze bekijken de boel, maken foto’s en meten de breedte van de gebruikte schroevendraaien en koevoet. Uit een aluminium koffer pakt de politie man een potje en een kwastje om de voorwerpen die de boeven verplaatst hebben, op vingerafdrukken te onderzoeken, maar het tuig heeft handschoenen gedragen…
We maken een lijst van de verdwenen spullen, waarbij we recent gemaakte foto’s van ons interieur raadplegen.
Volgens de politie, ging het die lui om geld, sieraden en zilver. Rondtrekkende bendes, vaak uit Oost-Europa… Geld hebben we nooit in huis en zeker niet onder een matras. Mijn sieraden draag ik meestal, maar het mooie zilver, waaronder prachtige antieke kandelaars en decoratieve dienschalen, wijnbekers, peper en zoutstrooier (cadeaus van o.a. mijn moeder) zijn verdwenen. Zelfs mijn sterling zilveren anti-snurkring die naast mijn bed lag, is meegenomen. Dit artikel levert bij de politie de nodige hilariteit op.
De boeven zijn eveneens op zolder geweest waar ze ook onder de matrassen van de logeerbedden hebben gekeken. Zelfs een grote houten kist waarin mijn man de oude Märklintrein keurig in doosjes heeft bewaard, hebben ze doorgespit om te kijken of hieronder geld lag…
De eerste nacht kon ik niet slapen en eten. Goed voor de lijn zeg ik dan maar.
De voordeur moet vernieuwd worden, een dure grap, maar beter toch laten doen om rustig te kunnen slapen.
Dit geteisem krijgt een deur open in drie minuten hoorde ik.
Ze moeten dit tijdens lunchtijd hebben gedaan. Het is immers vaste prik voor de Fransen om van 12.00 – 13.00 een warme maaltijd te gaan nuttigen.
Al ben ik geen angsthaas, ik heb even geen zin om uit eten te gaan.

Advertisement