Het woord sudderen doet me denken aan sudderlappen, een gerecht waarvan ik moet rillen. Vlees is toch iets anders dan een schrijfsels, al probeer ik mensen van vlees en bloed te creëren die de lezer in bepaalde gevallen moet doen rillen.
Momenteel ben ik bezig om 4 van mijn manuscripten, waarvan ik dacht dat ze echt af waren, voor de zoveelste keer door de stofkam te halen.
WAAR IS TATJANA ligt zeker 5 jaar in de wachtstand.
EEN DAGBOEK ALS ERFENIS, staat 4 jaar op mijn laptop.
IK BEN ER OOK NOG, is al enkele keren omgewerkt.
WEERZIEN IN CAÏRO is de laatste pennevrucht, als ik mijn korte verhalen niet meereken.
Het lijkt ondankbaar werk, want het idee zit in mijn hoofd. De vraag hoe breng ik dit op de lezer over houdt mij nu bezig. Te veel of te weinig informatie, details of sfeer, kan een boek maken of breken.
Te veel geschrapt of gewoon te weinig over een persoon, een situatie, een omgeving te melden is ook niet goed. Hoe ver moet je gaan? Dat houdt neem ik aan ook verband met de fantasie of intelligentie van de lezer…  Tja, er moet iets te raden overblijven, maar over het hoeveel, daar ben ik nog niet helemaal uit.