Tess hield haar adem in zodra ze het nummer op haar instapkaart zag. Verdorie, weer stoel 14C… net zoals vier jaar geleden. Natuurlijk wist ze dat de kans om nog eens gekaapt te worden minimaal was.
Met de beelden van de kapers en het uit elkaar gespatte hoofd van Karin in haar gedachte, botste ze tegen iemand die achter haar voor de incheckbalie stond. Ze mompelde ‘sorry,’ en bekeek de persoon. Haar hart sloeg een slag over. De man deed haar aan Niels denken. Hij was het die haar tijdens de kaping zo goed had opgevangen. Niels, een van de weinige mannen die niet bang was geweest van haar hoge intelligentie. Met hem had ze zonder remmingen overal over kunnen spreken. Ze dacht dat hij ook iets voor haar had gevoeld, maar hij was zijn belofte om iets van hem te laten horen, nooit nagekomen.
Met een strakke blik vervolgde ze haar weg. Bij de taxfree winkels rook ze het geurtje Mitsouko. Guerlin’s parfum had ze tijdens die rampvlucht op. Op de lopende band negeerde ze de slecht geklede mensenmassa met te veel handbagage.Ze ademde zwaar uit en liep met grote passen door de aviobrug naar het vliegtuig.
Opgelucht dat ze geen ongure types had gezien, schoof ze met enige moeite haar koffertje in het bagageluik boven zich, trok haar korte leren jasje uit en ging zitten. Ze gespte de riem vast en pakte het boardmagazine.
Na het opstijgen vroeg ze een glas water.
Vooruit niet bijgelovig zijn, sprak ze zichzelf toe. Al probeerde ze zich te ontspannen, de beelden kwamen terug. Karin, de jonge vrouw met wie ze vanaf het opstijgen gezellig had zitten praten… de gemaskerde terroristen… de gewapende kerel die plotseling het gangpad opliep… de doodsbange stewardess… Vier jaar geleden, was het al weer… Caïro…
Met haar stoel in de ruststand doezelde ze door het zoemen van de motoren weg. Het tijdschrift gleed ongemerkt op de grond en al gauw viel ze in slaap.
Annemarie Enters 