STAREN…

Tja, daar begin je op een gegeven moment aan. Staar. Ik kon de autonummerborden niet meer lezen en ook de routeaanduiding zag ik niet meer duidelijk. De brillenman kon dit niet meer met sterkere glazen corrigeren, dus stapte ik naar een goed bekendstaande oogarts want op mijn gezondheid wil ik niet beknibbelen. Inderdaad bleek de diagnose, wat voor mij niet als een verrassing kwam, staar. Beter om dat te laten behandelen. Ik kreeg dit te horen nadat ik mijn ogen thuis al gedruppeld had om de pupil zo groot mogelijk te maken.  Zo kon de arts goed in de poppetjes van mijn ogen kijken.
Fluitje van een cent dacht ik. Had enkele jaren geleden een staaroperatie van mijn moeder meegemaakt. Binnen de kortst mogelijke keren stonden we weer buiten en ze zag weer prima.
Een wachttijd was hier in Brussel niet, dus besloot ik na kerstmis mijn ogen (want je mag twee weken geen make-up gebruiken) te laten behandelen, want ik wilde niet feestvieren met een blotebillengezicht.
Half januari stond de afspraak vast. De arts begint in principe altijd met het rechter oog. Dat was nog best, maar ik kreeg te horen dat wanneer je maar één oog laat doen, je hersens dit niet kunnen verwerken. Onzin, dacht ik, want mijn hersens hebben al heel wat verwerkt en dit kan er ook nog wel bij.
De behandeling van het eerste oog viel reuze mee. Goed die druppels prikken en ik moest doodstil liggen. Vol goede moed liet ik mij voor de tweede sessie brengen. Had mobieltje bij mij en ik zou mijn echtgenoot bellen als het gepiept zou zijn.
Foutje! Ik merkte het al tijdens de ingreep. Een kleine complicatie, kreeg ik te horen… Lens er weer uit… andere lens er in maar ik zag geen cirkels. Mijn vraag wat er mis was zou na de operatie worden beantwoord. Twee uur lag ik doodstil, wel iets anders dan het kleine kwartiertje bij het rechter oog.
Wat bleek… De oogarts had per ongeluk de lens zak doorgeprikt… Het zou goed komen, maar ik moest op een maand rekenen. Ik probeerde onparlementaire woorden in te houden, want ik kende de arts als een kennis van mijn echtgenoot. Bovendien hadden we met een groep meerdere reizen gemaakt.
Ik mocht naar huis en zag met dat oog NIETS. Dat was wel even schrikken. Kijken met een oog is ook vermoeiender dan ik gedacht had.
In de auto werd ik boos. Ik wil verdomme kunnen zien. Heb ik daarvoor voor de duurste behandeling gekozen met een thorische multifocale lens… De volgende dag leek het of ik door dik matglas keek. Weer terug voor controle… om een lang verhaal kort te maken… 4 x per week ging ik naar de kliniek, kreeg allerlei geneesmiddelen mee om de oogdruk naar beneden te krijgen. Edoch de druk bleef stijgen. Op internet zag ik dat dit blindheid kan veroorzaken, want door een te hoge druk sterft de gezichtszenuw af.
Er moest snelle actie worden ondernomen.
Meteen werd er een afspraak geregeld met de beste specialist in het achter het oog opereren, die malle gevallen kan oplossen. De arts zag de oogdruk van 37 als zeer bedreigend. Hij wilde mij de volgende ochtend meteen opereren. Vitrectomie heet dat. Het glasvocht plus de zwevende restjes van het kapotte lenszakje zouden weggezogen worden. Een uiterst precies werkje. Op internet zocht ik het op. Drie naalden in het oogwit… Gelukkig kan ik hier tegen. Mijn dochter krijgt al de rillingen, wanneer ik dit vertel.
Nuchter vertrok ik naar de recent geopende kliniek die gelukkig vlak bij ons in de buurt is. Na alle formaliteiten, waarbij ik het nooit laten kan om grapjes te maken, zoals te vertellen dat mijn birth-day dress ook heel mooi is, werd ik klaargemaakt voor de operatie. Een aardige verpleegster leidde mij naar mijn kamer. Ik wist niet wat ik zag (met het goede oog). Een hypermodern kamertje met allerlei slangen, een monitor en een soort elektrische stoel die tevens in operatie positie kan worden gesteld. Operatie kleding lag al klaar, compleet met badmuts en sloffen en een dekentje tegen de kou.
Meteen kwam een aardige jonge vrouw om het oog te druppelen, zodat de pupil in de wijdste stand staat. Is vast heel sexy om te zien, maar je kunt er niet goed mee kijken. Daarna kwam het hilarische ader zoeken door een zeer verzorgde anesthesiste met gelakte nagels en een mooie diamanten ring. Ik heb heus bloed, maar al jaren is het een heel getob om een ader in mijn arm te vinden waarin ze een infuus kunnen inbrengen. Na drie keer prikken waarbij ik vroeg of de naald er al aan de andere kant van mijn arm uit was, was het raak. Belgen hebben wat dat betreft weinig gevoel voor humor.
Hierna kreeg ik een kalmeringsmiddel ingespoten.
Een stoere knaap reed dit stoel/bed gebeuren naar de operatie zaal. Wel twee keer vroegen ze daar mijn naam en welk oog een probleem had. Enfin, ze merkten dat ik nog bij zinnen was, dus begon het spel…
Eerst een soort niet prikkende jodium op het dichte oog, handje schudden met de chirurg, zuurstof slang in mijn neus en daarna een rubberen plak lap over mijn ogen. Ik voelde dat de dokter hierin een opening knipte en ik hoopte dat hij mijn wimpers zou laten zitten. Nu begon het vervelendste… in prik in het oog om dit te verdoven. God, wat was dat heftig. Ook het plaatsen van een klem om het oog open te houden voelde niet als een pretje.
De Italiaanse chirurg sprak ook Nederlands, een tweede arts eveneens, maar verder spraken de assistenten of oogartsen in opleiding Frans. Gelukkig is die taal voor mij geen probleem. Na enig gepriegel, kreeg ik te horen dat de operatie geslaagd was. Het vocht was weggezogen, waardoor de druk zou afnemen en de zwevende deeltjes van het kapotte membraan was mee de afvoer in verdwenen.
Na de operatie reed de jongeman mij naar het kamertje. Hier mocht ik bijkomen. Meteen vroeg hij welk drankje ik bij het ontbijt wilde. Kreeg prompt een blad met een ontbijtje met een espresso. Flux wilde ik een suikerstaafje in het bekertje legen, maar… als je met één oog ziet… juist, de suiker ging er dus prompt naast.
Ik ben niet zo iemand die rustig moet bijkomen. Dus, weer in de kleren en mijn echtgenoot gebeld die mij kwam ophalen.
Thuis voelde ik mij een hele piet met dat afgeplakte oog, maar ik begon te piepen toen de narcose was uitgewerkt. Toch maar het bed in en tukken met een pijnstiller. De iPad kreeg even rust…

De volgende dag weer controle. Uiteraard was ik benieuwd naar de druk. Na nauwkeurig meten bleek de druk tot 16 te zijn gedaald, een hele opluchting… Nu hopen dat dit zo blijft, want anders moet ik nog een keer onder het mes… Afwachten is nu het motto.

Advertisement