Een van mijn nieuwste korte verhalen.
Sandrine trapte het laken van het grote bed weg. ‘Ik drijf.’
Jeroen gromde. ‘Ik wil tukken meid, het is 6 uur. Verdorie, moet jij altijd je zin krijgen?’
‘Nou, als ik niet…’
‘Ja, ja, je hebt je creativiteit goed weten te gebruiken.’
‘Ik neem een koude douche.’
‘Dat is stom, dan krijg je het nog warmer.’
Sandrine keek uit het raam en zag de ekster al komen aanvliegen. ‘Zie je wel… het werkt, als je maar doorzet.’ Ze stond wankelend op en schuifelde over de parketvloer naar de inloopdouche. Die stomme augustus hitte, het lijkt of het in 2021 nog warmer is. Jammer dat mijn ouders geen airco wilden.’
Na een gloeiend hete douche zette ze de handdouche aan en sidderde even bij het voelen van de koude straal over haar lichaam. Haar gedachten gingen terug naar anderhalf jaar geleden… haar geweldige baan bij het PR bureau FUTURE. Erik, haar baas had haar met zijn arrogante kop aangekeken. De woorden om Covid te overleven moeten er nu eenmaal klappen vallen en jij kwam het laatste bij onze club.
Wat club, had ze gebruld. Bij een club verwacht ik saamhorigheid.
Door dat stomme virus stond ze plotseling op straat. Na een maand had ze de schok verwerkt, hoewel ze af en toe toch dacht. Hoe durven ze mij te ontslaan. Ik ben toch veel beter dan die andere lui? Ze moest plotseling grinniken. Wat had ze die andere lui te pakken genomen. Goed, ze liet haar creativiteit op volle toeren draaien, werkte keihard en had geluk door dit gat in de markt te vinden. Jeroen had braaf haar ideeën opgevolgd en nu stond er al bijna een miljoen winst van DE VUURVOGEL op hun gezamenlijke rekening.
Overleven zat blijkbaar in haar systeem. Ze droogde zich af en dacht aan de maanden dat ze nauwelijks te eten hadden in het stervenskoude huis van haar ouders. Geld om te stoken had ze niet meer. Al haar spaargeld ging in het enthousiasmeren van toeleveranciers zitten om haar nieuwe idee te kunnen uitvoeren. Ze was er heilig van overtuigd geweest dat de verkoop via haar website DE VUURVOGEL zou lukken. Gelukkig was ze een van de eersten in Nederland geweest met dit idee. Werken zonder voorraad, net zoals de Chinese Mr. Ma, was niet nieuw. Met de gedachte als het hem lukt, waarom zou mij dit niet lukken? Goed, bol.com deed ook al zoiets maar zij mikte op benodigdheden die thuiswerkers prima konden gebruiken. Al gauw hadden buitenlandse klanten op DE VUURVOGEL af.
Haar idee om geconditioneerde reflexen op te roepen, werkte prima bij de op eten verzotte ekster. Ze noemde hem Stravinsky. Bij de muziek van de Vuurvogel werkte ze haar ideeën uit om haar toekomstige klanten ook op deze manier te bewerken.
Ze trok een oversized wit batisten blouse aan en deed haar lange blonde haren in een staartje. Op blote voeten liep ze naar haar laptop en bekeek de cijfers van de omzet.
Uit de bloedhete slaapkamer hoorde ze het ouderwetse bed van haar ouders kraken. Jeroen was opgestaan. Ze gniffelde en dacht eraan om weer eens de Heer is opgestaan te roepen. Beter van niet, hij zou zich nog eens iets gaan voorstellen. Ach, Jeroen was geen slechte vent, maar lui. Braaf had hij al haar opdrachten uitgevoerd. Ja, de maïskolfjes techniek werkte ook in Corona tijd bij hem.
Jeroen stond zwetend achter haar en boog zich over het scherm. ‘Wow, miljoentje! Wat gaan we met al dat geld doen?’
‘Ik heb al een hele lijst hoor. Willen we samen blijven doormodderen?’
Jeroen pakte haar borst en begon die te masseren.
‘Hou op, je stinkt, ga eerst douchen.’
‘Jij denkt alleen aan werk.’
‘Als ik niet… luilak, met jouw manier van overleven zaten we in de bijstand of erger sliepen we nu onder een brug.’ Ze gaf hem een pets op zijn blote bil en duwde hem van haar af.
Starend naar het scherm vroeg ze zich af of ze wilde doorgaan. De post-Covid situatie kwam er aan, maar wanneer? Wilde het volk de winkels weer bestormen? Ze zag aan de cijfers, dat de groei bij DE VUURVOGEL er al uit begon te raken. Beter in iets anders investeren, maar wat? Dit grote huis van haar ouders opknappen zou een aardige duit kosten. Moest ze hiervan een B&B maken of de boel verkopen en op een Grieks eilandje gaan leven? Weer als loonslaaf werken, strak in het pak, trok haar niet meer.
Ze hoorde Jeroen in de ijskast morrelen en brulde, ‘Sapje graag.’
‘Komt eraan koningin.’
Ze gniffelde. Jeroen vond een miljoen veel geld. Zij wist beter. Voor het grote werk was dit lang niet genoeg.
Op YouTube zette ze de vuurvogel van Stravinsky aan. Haar blik ging naar buiten en verdomd ja, daar kwam het beest weer. Ze had de vogel getraind met deze ophitsende muziek. De ekster draaide rondjes op het voederplateau in de tuin, net zoals de kopers op haar webshop. Had Stravinsky hieraan gedacht toen hij deze compositie op papier zette? Uit de as herrezen… Even dacht ze aan haar oude baan. Veel handige marketing trucjes gebruikte ze om de verkoop via DE VUURVOGEL te stimuleren. Als ZZP-er verloor ze geen kostbare tijd aan vergaderen. Had Erik het gered? Tijd om het Financieel Dagblad te lezen had ze zich het laatste jaar niet gegund. De studeerkamer van haar vader bleek een uitstekende werkplek.
Ze klapte het scherm dicht en liep naar de grote vierkante keuken.
Jeroen stond voor het fornuis met een doos eieren. Hij wees met het pak naar haar.
‘Yep doe mij maar twee.’ Ze ging zitten in een van de antieke stoelen en leunde achterover. Prima om met hem in zee te gaan. Zij was de brains van DE VUURVOGEL en Jeroen moest het nest onderhouden. Ze had Jeroen een kookcursus van een top kok op het net laten volgen. Hij zou het uitstekend doen als ze van dit grote huis een luxe B&B wilde maken.
Jeroen draaide zich om. ‘Ik zie die denkrimpel… weer een idee?’
‘Hm… ik… dit huis… luxe B&B… jij kookt.’
Jeroen liet bijna de doos eieren vallen. ‘Ben je…’
‘Nou, wou je gaan rentenieren? Jij zou het liefst de hele dag in je nest liggen en af en toe een stomme film op Netflix bekijken. Niets daarvan ventje. Dankzij mij kreeg jij het koken in je vingers.’
‘Jij durft… slaven drijfster.’
‘Workaholic klink beter, slaven… is ouderwets en dat is niet ‘politically correct.’
‘Ha, ha, dat moet jij zo nodig zeggen. Jij noemt zwarten nog steeds negers…’
‘Doe die eitjes nu maar.’ Sandrine stond op en pakte twee grote borden. Ze rommelde in de lade van de grote buffetkast en pakte twee messen en vorken van het tafelzilver van haar ouders.
‘We kunnen personeel nemen.’
‘Jeroen, jij hebt geen idee wat een huishouden kost. Jouw ouders woonden driehoog achter. Mijn overgrootouders hadden nog 7 man personeel. Zie je dat huis daar? Dat grondstuk hoorde ook tot hun tuin. Ze verkochten het toen…’
‘Ja, ik ken die verhalen. Zielig hoor.’
‘Mijn voorouders waren ondernemers en ze zaten nooit bij de pakken neer.’
‘Je hebt vast hun genen.’
‘Stomme opmerking, dacht je dat ik uit een reageerbuis kwam? Nee, zakeninstinct zit blijkbaar ook in je DNA en bij jou…’
‘Hou op, anders gooi ik die eieren naar je hoofd. Ik weet heus wel dat ik uit een ander milieu kom maar in bed heb je meer aan een echte vent dan aan zo’n zak met een aardappel in zijn keel, eentje die het woord neuken niet eens kent.’
Sandrine bastte in lachen uit.
Jeroen liet de eieren op haar bord glijden.
‘Top kok, je zou ook op een cruiseschip aan de slag kunnen.’
‘Verrek Sandrine, kunnen we dat niet gaan organiseren?’
‘Je meent het!’
‘Ja, nu Corona bijna voorbij is, gaan de mensen weer als gekken reizen. Ik kan een grand chef kookcursus aan boord geven.’
‘Ho, ho…’
Jeroen rende weg en kwam met enkele papieren aanzetten. Hij pakte een ballpoint uit de zilveren geboorte beker en begon te schrijven.
De ekster tikte plotseling tegen het raam.
Verbaasd keken beiden naar buiten.
‘Verrek VUURVOGEL, mooie naam voor een klein exclusief cruiseschip. We nemen een lening en…’
Sandrine gaf Jeroen een por. ‘Kijk dat is nou ondernemen. Na het ontbijt ga ik mijn webwinkel verkopen.’
Jeroen mompelde: ‘Binnen is binnen.’ Hij liep naar de ijskast en pakte een fles champagne.
Sandrine keek toe en knikte goedkeurend hoe hij de fles heel voorzichtig zonder knallen ontkurkte.
Jeroen trok een gezicht en schonk twee glazen in.
Samen hieven ze het glas en riepen plechtig: ‘Op de nieuwe VUURVOGEL.’
Annemarie Enters 