Annemarie Enters

P1050767
‘Wat…,’ brulde Stefan door de telefoon, ‘jij naar de voetbalclub… laat me niet lachen.’
Samantha bekeek het schermpje van haar smartphone en haalde haar schouders op.
‘Het is voor mijn werk.’
Ze zag Stefan gniffelen en perste haar lippen op elkaar.
‘Ik dacht dat jij breeddenkend was.’
Stefan wierp haar een kushand toe. ‘Sam, geniet er maar van. Zie ik je zondag?’
‘Nee, ik heb mijn ouders beloofd…’
‘Shit.’
Samantha sloot haar iPhone. Stefan… al bijna 3 jaar duurde hun relatie. Wat stormachtig was begonnen, leek nu op routine. Ze dacht aan die keer dat hij zijn beheersing had verloren. Drugs? Ze hield niet van gewelddadigheid. Zou hij toch niet de ware voor haar zijn? Ze was eigenzinnig en wilde een haar leven delen met een man waar ze respect voor had. Nette jongemannen genoeg, maar die waren zo saai en voorspelbaar. Dat was Stefan in ieder geval niet. Ze pakte het dossier op en liep naar haar Mini.
Bremer senior, haar baas hield haar voor haar zo wilde instappen staande. ‘Dit is erg belangrijk Sam. Zorg dat het contract waterdicht is voor beide partijen. Je weet dat hiervoor zelfs net de Nobelprijs is gewonnen.’
‘Mijnheer Bremer ik heb het contract uit den treuren bestudeerd. Ik kan dit in deze vorm de spelers voorleggen.’
De man knikte en liep naar zijn auto. Samantha keek de partner van het advocatenkantoor na. Hij stapte in zijn Bentley en reed haar met een zwaai voorbij.

Ze bofte om hier te mogen werken. Ze was nu 28. Al haar vriendinnen benijdden haar om deze baan. Ze maakte lange dagen en verdiende goed. Haar conservatieve ouders woonden in een mooie villa in Bloemendaal en ze hielden van haar. Het enige minpunt was haar vriend Stefan. Haar vader vond een filmer te min en dat stak. Ze stapte in en startte haar auto. Tijdens het rijden naar de voetbalclub concentreerde ze zich op de door haar opgemaakte contracten. Ze parkeerde haar Mini tussen de grote dure bakken van de spelers en liep het gebouw in.
Een receptioniste knikte haar vriendelijk toe. ‘U komt voor?’
‘Ik ben advocaat van het kantoor Bremer en Bremer en ik heb een afspraak. Samantha Schaafsma.’
Ze zag de receptioniste haar met meer respect bekijken. Samantha wist dat ze er jong uit zag voor haar leeftijd. Over haar lange blonde haar hoorde ze regelmatig de nodige dom-blondje-grapjes. Ook al stak ze het op, de mensen schatten haar jonger dan ze was. Pas als ze over haar vak begon, toonden haar cliënten respect. Ze wist waarover ze sprak en liet dat ook duidelijk merken.
De grote man van de club kwam haar tegemoet. ‘Mevrouw Schaafsma, fijn dat u er bent. Ik zal u aan de spelers voorstellen.’
Ze knikte en liep achter de man aan. Hij deed een deur open en maakte een gebaar dat ze naar binnen kon. In het vertrek zaten lange, hoofdzakelijk donkere, kerels. Een enkeling had zich goed gekleed. Het merendeel van de voetballers droeg een duur T-shirt. De dikke gouden kettingen die een aantal van hen om hun nek droegen, verblinden haar bijna. De kerels staarden haar aan. Koel beantwoordde ze hun blikken. Ze drukte het dossier tegen haar borst, haalde even diep adem en knikte. ‘Goedemorgen, ik ben Samantha Schaafsma van het advocatenkantoor Bremer en Bremer. Ik kom met de contracten.’
Enkele spelers gaven haar een hand en stelden zich voor met exotische namen. Ze ging zitten op de haar aangewezen plaats aan het hoofd van de tafel. Een hulpvaardige secretaresse deelde de papieren uit.
Samantha wees op de contracten.
‘Wilt u dit goed doorlezen?’ Ze keek de mannen stuk voor stuk aan.
Een enkeling wilde grappig zijn. Ze zette haar bril op. ‘Heren, het gaat hier om grote bedragen, dus geen geintjes. Daarvoor is mijn tijd te kostbaar.’
De voetballers keken nu als betrapte schooljongens.
Ze kon een spelt horen vallen. Na enkele minuten kuchte ze zacht. ‘Is alles duidelijk? Als u de tekst liever in het Engels wilt hebben dan hoor ik dat graag.’
Een lange knappe man tikte met zijn pen op de papieren. ‘Voor mij is het helemaal duidelijk.’
Samantha keek hem vorsend aan. ‘Uw naam?’
‘William Gonzales.’
Ze knikte, bladerde in haar dossier en vinkte de naam van de lange zwarte man aan. ‘Wie volgt?’ Zo ging het een tijd door. Ze pakte haar dossier op en wilde vertrekken.
Gonzales kuchte. ‘We willen u graag een lunch aanbieden.’
Samantha keek op haar horloge. Ze lachte. ‘Een leuk idee. Ik heb tot twee uur de tijd.’
Gonzales klapte in zijn handen en wees naar de deur. Hij ging haar voor naar het restaurant van de club en hield een deur voor haar open. Ze had een cafetaria verwacht, maar de zaal had een dure uitstraling. De mooi gedekte ronde tafels die niet zouden misstaan in een goed restaurant. Er kwam al een ober aanzetten met een blad glazen. Echte Champagne zag ze na een vluchtige blik op het etiket van de fles op een bijzettafel.
William knikte haar toe en vroeg of hij straks naast haar mocht zitten.
Samantha keek hem even aan. ‘Geen bezwaar. U komt uit Brazilië en u woont al 6 jaar in Nederland.’
‘Mevrouw u hebt een prima geheugen.’
Ze trok haar mondhoek even samen. ‘Dat hoort bij mijn vak.’
‘Ik ben onder de indruk. Bent u al lang advocaat?’
‘Ik werk 5 jaar voor het kantoor Bremer.’
‘Als ik het goed heb, nemen ze daar alleen de beste advocaten aan.’
‘U bent aardig ingelicht…’
‘Voor een voetballer, wilde u toch zeggen?’
Samantha bloosde licht. ‘Maar u dacht dat ik een dom blondje was…’
Hij begon te lachten, zoals alleen zwarte mensen dat kunnen en sloeg zich daarbij op zijn gespierde dijen. Hij gaf haar een hand. ‘William, alstublieft, mag ik Samantha zeggen?’
Ze knikte kort. ‘Bent u altijd voetballer geweest?’
Hij keek haar vorsend aan en schudde zijn hoofd. ‘Ik studeerde economie, maar met voetbal verdien ik veel meer. Bovendien…’
Iemand klapte dat iedereen aan tafel moest. Samantha nam haar glas Champagne mee en zette dit naast haar bord. William schoof een stoel voor haar achteruit.
Ze haalde licht haar wenkbrauwen op want zulke goede manieren had ze niet van een voetballer verwacht.
De andere mannen zaten met hun ellebogen op tafel of hingen onderuitgezakt in hun stoel.
Samantha richtte zich tot William en zette hun gesprek voort.
‘En nu woont u gelukkig getrouwd neem ik aan in Holland.’
Hij kuchte kort. ‘Nee, dat kan ik niet zeggen. Mijn carrière slokt al mijn tijd op. Ik moet hard trainen. Topsport krijg je niet cadeau.’
Samantha nam een laatste slok van de champagne en zette haar glas neer.
‘Eerlijk gezegd weet ik nauwelijks iets van sport. Touwtje springen om te oefenen en hardlopen… meer…’
‘Dan staan we quitte, want ik weet weinig van de advocatuur. En jij? Gelukkig getrouwd?’
Ze keek somber.
‘Nou zeg het maar, ik neem aan dat jij een keurig meisje bent met conservatieve ouders.’
‘Dat heb je gauw door. Daar wringt de schoen. Ze vinden mijn vriend te min.
‘Wat doet hij?’
Ze vertelde uitgebreid over Stefan. Normaal sprak ze nooit over haar privéleven, maar William ontwapende haar.
‘Ach, ouders…’
‘Sorry, ik had je niet moeten vervelen met mijn liefdesperikelen.’
‘Ik hoor dat graag. Gelukkig ben jij niet zoals veel lieden die altijd bij mij in het gevlij proberen te komen. Ik ben het spuugzat al die vrouwen die mij proberen te paaien… alleen om de centen.’
‘Centen interesseren mij niet. Stefan is zo arm als een kerkrat.’
Ze pakte haar servet en deed dat op schoot toen de ober met het voorgerecht kwam. Gravad lachs met een heerlijke mosterd-dille saus. Ze keek de kring rond voordat ze een hap nam.
William was een van de weinige spelers met goede tafelmanieren. Het merendeel van de voetballers legden hun bestek kruislings op hun bord en een enkeling legde dit naast zijn bord. Na het weghalen van de lege borden, serveerde de ober het hoofdgerecht. Samantha knikte goedkeurend naar de rosbief met aardappelkroketjes. William schonk haar glas water bij. Hij had geen wijn besteld en dat vond ze prettig, want straks moest ze weer aan het werk. Ze hadden zo gezellig zitten praten, dat de lunch al voorbij was. Tijdens het ronddelen van de espresso keek ze de kring rond.
‘Kan je goed opschieten met je collegae? Aan je gezicht te zien niet zo erg, denk ik.’
‘Ze vinden mij te intellectueel. Samantha, dat heb je goed gezien. Ik zie dat je iets op je lever hebt, vooruit voor den dag ermee.’
‘Nee, dat kan ik niet vragen…’
Ze stond op en liet haar blik door de kring gaan.
‘Dank voor deze heerlijke lunch. Als een van u nog vragen heeft… zo niet, dan hoeft u alleen maar te tekenen. Een bode van ons kantoor zal de papieren morgen ophalen. Dat geeft u even de tijd, want ik wil dat u helemaal zeker van uw zaak bent.’
‘Okidoki.’
‘Maf hoor.’
‘Komt voor de bakker.’
Ze gaf alle spelers een hand en hoorde nog meer populaire kreten. William hield haar hand even langer vast. Ze keek hem onderzoekend aan en bukte zich om haar tas te pakken. ‘Prettig om kennis gemaakt te hebben. Ik moet weer aan de slag.’
Met haar tas om haar schouder en het dossier onder haar arm en liep ze het gebouw uit. Vanaf de parkeerplaats voelde ze dat iemand naar haar keek. Het was William. Hij stak groetend zijn hand op.

Ze liep peinzend het kantoor in. Bremer junior stond op uit de bezoekers-stoel bij de receptie. Hij keek op zijn horloge. ‘Zo Samantha, je hebt het uitgehouden… lunch zeker… waren die lombroso’s te pruimen?’
‘Och, eentje viel erg mee.’
Bremer junior knikte. ‘Je hebt dat contract prima opgesteld. Mijn complimenten. Goed dat jij daar hebt geluncht hebt. Het zou mooi zijn als ze bij een volgende aankoop van voetballers weer aan ons kantoor denken.’

Met een lachje liep ze naar haar kamer. Ze opende haar laptop. Tot haar verbazing las ze een berichtje van William Gonzales. Hij bedankte haar voor haar gezelschap en hij vroeg of zij er bezwaar tegen had om komende zaterdag een glaasje met hem te gaan drinken. Ze keek in haar agenda en zag dat ze niets speciaals had en schreef zijn naam op de regel van 5 uur. Vlug bekeek ze eerst de andere mails, voordat ze aan de volgende zaak begon. Ze zat zo geconcentreerd te werken, dat ze de jonge Bremer niet had horen binnenkomen. Hij stond naast haar en boog zich over haar scherm.
‘Sam…’
Ze streek met een potlood door haar haar en keek op.
‘Is er iets niet in orde?’
‘Jawel,… ik… eh… wilde je vragen om zaterdag met mij mee te gaan naar een galadiner, als partner.’
‘Avondkledij?’
‘Ja, de Jockey Club.’
‘Even kijken,’ ze pakte haar agenda waarin ze al een kruisje had gezet rond borreltijd.
‘Ik heb een afspraak om een drankje te drinken met een van die voetballers.’
‘Geweldig, moet je vooral doen. Hoe laat?’
‘Eh, ik heb 5 uur opgeschreven, maar het staat nog niet helemaal vast.’
‘Ik weet het goed gemaakt. Jij gaat met die gast aan de drank en ik haal je op met de auto. Ik zal je avondjurk meenemen en dan kan jij je nog verkleden… zo slaan we twee vliegen…’
‘Ja… in een klap.’
‘Mooi, dat is geregeld. Fijn. Ik heb jouw steun nodig. Ik…’
Ze legde haar hand even op zijn arm en dacht aan zijn drankprobleem.
‘Water is ook lekker hoor…’
Hij trok een gezicht en liep de kamer uit.

Voor ze het wist, was het vrijdag. Ze bekeek haar agenda waar beide afspraken voor de volgende dag genoteerd stonden. William had nog geen tijd afgesproken. Ze pakte haar smartphone en voelde deze trillen. Net kwam een WhatsAppje van William binnen. 5 uur las ze. Hij zou haar ophalen. Even vroeg ze zich af hoe hij aan haar adres was gekomen. Ze sloot haar bureau af en reed naar haar woning. In haar appartement bekeek ze haar nachtblauwe avondjurk.
‘Oprollen,’ sprak ze tot zichzelf toen ze een zachte tas pakte. Ze zocht de accessoires bij elkaar en pakte een korte jurk uit de kast waarbij dezelfde schoenen en tas paste. Dat scheelde weer pakwerk om zich na het drankje met William te verkleden voor het galadiner met de zoon van haar baas. Nu verlangde ze naar een goede nachtrust en een rustig ontbijt. Ze kroop haar bed in en zette geen wekker. Tegen half twaalf werd ze pas wakker. Ze voelde zich helemaal uitgerust. Ze gniffelde even toen ze aan de lunch met de voetballers terug dacht. Die William paste niet bij de rest, dat was duidelijk.
Ze at een bekertje yoghurt, kleedde zich in jeans, pakte haar oude laarzen en reed naar het strand voor een grote wandeling. Uitwaaien had ze nodig. Zonder make-up en met haar haar in een staartje herkende niemand haar. Ze liep met haar laarzen door de branding en dacht aan de avond die voor haar lag. Helemaal relaxed liep ze de boulevard op en stapte in haar auto en reed met een kalm gangetje terug naar huis. Ze waste haar haar en onwillekeurig vergeleek ze Stefan met William. Rustig en volwassen zonder stoffig te zijn, zoals eerdere vriendjes voor Stefan. Even schoot de gedachte door haar hoofd of haar ouders misschien gelijk zouden hebben over haar relatie. William had beloofd haar op te zullen halen. Op haar horloge zag ze dat ze nog een half uur de tijd had. Ze deed antieke oorbellen van haar grootmoeder in en keek uit het raam. Had ze zich niet te veel opgedirkt? Zou jeans niet een betere keus zijn geweest? Ze stond met haar jeans in haar hand toen de bel ging. Snel gooide ze haar jeans in haar slaapkamer en deed de deur open.
‘Ben ik niet te vroeg?’
‘Helemaal niet. Ik ben klaar om te vertrekken.’
Ze zag hem een nieuwsgierige blik in haar woonkamer werpen. Samantha pakte haar grote tas, sloot de voordeur af en liep achter William aan. Met een druk op de knop van zijn afstandsbediening zag ze lichtjes oplichten van een glimmende Bentley Continental coupé. Galant hield hij de deur voor haar open. Ze stapte in en hij liep achterom naar het linker portier. Hij ging zitten en keek haar aan.
‘Erg fijn dat je met mij wilt meegaan.’
‘In die jaren dat je hier woont, moet je toch vrienden hebben gemaakt?’
Hij haalde licht zijn schouders op en drukte op de startknop. Zonder een woord te zeggen reed hij de weg op.
‘Ik heb een tafeltje gereserveerd bij De Bokkedoorns…’
‘Dat sterren restaurant?’
‘Ja. Ken je dat?’
‘Ik heb daar diverse trouwpartijen meegemaakt. Niet bepaald een eenvoudig tentje.’
Hij gniffelde. ‘Je dacht toch niet dat ik jou naar Mac Do zou meenemen? Met dit contract…’
Hij moest uitwijken voor een sufferd en bromde zacht, gelukkig niets gebeurd.
Samantha was verrast dat hij niet keihard “shit” had geroepen. Ze zocht haar mobieltje en bekeek even het scherm. Behendig stuurde hij de auto naar de oprit van het restaurant.
Ze wilde het portier al open doen, maar zag dat William een sprintje naar haar kant nam. Hij hield haar elleboog charmant vast toen ze uit de auto stapte. Ze vroeg zich af waarom hij aarzelde toen hij het restaurant binnen wilde gaan. Was het omdat hij zwart was? Ze zag de portier even verstrakken.
William keek de man lachend aan.‘Ik heb een tafeltje gereserveerd.’
‘Uw naam?’ vroeg de man uit de hoogte.
‘Gonzales, William Gonzales.’
De man kreeg een kleur en stelde zich meteen anders op.
Samantha wilde William een por geven, maar beheerste zich.
‘Hij denkt vast dat je hem een grote fooi geeft,’ flapte ze er uit.
William grinnikte en gaf haar een kneepje in haar arm. Samantha gaf hem een knipoog. ‘Ik ben benieuwd welke poppenkast ze nu gaan opvoeren.’
De man ging hen voor en liep naar een ronde tafel. Met een gebaar bevestigde hij dat ze konden gaan zitten.
‘Zo, en hij vergeet een stoel voor mij achteruit te schuiven,’ siste Samantha. Ze keek William aan en sprak verder. ‘Maak je niet druk, ik zeg nu eenmaal graag dingen die in mij opkomen. Mijn moeder vindt dat vreselijk.’
‘Blijf alsjeblieft jezelf. Ik geniet hiervan.’
Grinnikend ging ze zitten en bekeek tersluiks de andere gasten.
Iedereen zat pas aan een drankje. Ze zag William zijn wenkbrauw optrekken.
‘Sorry, ik dacht dat de meeste Nederlanders om 6 uur wilden eten.’
Samantha legde haar hand op zijn arm.
‘Je hebt helemaal gelijk, maar ik…’
Hij viel haar in de reden. ‘Ja, jij bent geen gewone Nederlandse, je bent heel speciaal Samantha. Zeg, ik zag dat jij je telefoon bekeek… Is er iets?’
‘Je hebt gelijk… Er is iets… kom ik zal het je maar meteen zeggen. Je had mij uitgenodigd voor een drankje… Toen ik dit op kantoor liet vallen, zei Bremer junior dat dit prima was… Ik moet nog werken en moest de locatie waar in nu ben opgeven… Bremer komt mij hier dan ophalen… ik moet mee naar een gala gedoe. In die grote tas zit een lange jurk. Straks moet ik mij verkleden…’
William perste zijn lippen op elkaar.
‘Dat hoort bij mijn baan…’
‘Sorry, ik had dit anders moeten zeggen.’
‘Maak er geen drama van en laten we elke minuut genieten.’
‘Fijn dat jij er zo over denkt.’
Samantha bekeek het menu. Ze had de kaart zonder prijzen gekregen. Toen ze haar ogen opsloeg zag ze dat een man aan een tafel even verderop zijn smartphone op hen richtte.
‘Hemel, die man wil jou gaan fotograferen…’
Samantha stapte van tafel en liep op de man toe. Ze ging voor hem staan en haalde diep adem.
‘Het is heel onbeleefd om in een restaurant met een telefoon te zitten en het is nog erger als u andere gasten wilt fotograferen. Ik ben advocate en als u niet meteen ophoudt, maak ik hier werk van. Ik zit hier met mijn cliënt en ik wil niet gestoord worden. Is dat duidelijk?’
Ze liet de man verbluft achter en liep met grote passen naar hun tafeltje. Ze ging zitten, deed haar servet op schoot en perste haar lippen even samen. ‘Zo, dat is geregeld. Wat een hufters…’
Williams geamuseerde blik ontging haar niet. Ze pakte haar mobieltje en legde dit demonstratief omgekeerd op tafel en keek William aan. ‘Heb jij altijd met dit soort dingen te maken?’
‘Ach, dat hoort er bij in dit wereldje.’
‘Ik moet er niet aan denken…’
‘Als jij straks weer aan het werk moet… Wil je een glas wijn?’
‘Graag, ik zie dat ze een passende wijn bij het voorgerecht op de kaart hebben staan. Dat is voorlopig voldoende.’
De ober kwam al gedienstig aanlopen.
‘We nemen het menu. Mevrouw heeft straks nog een zakenafspraak, dus…’
‘Komt in orde mijnheer. We zullen u zo snel mogelijk bedienen.’
Uit haar ooghoek bekeek ze de man die William had willen fotograferen. Ergens kwam hij haar bekend voor. Ze boog zich naar William en keek hem licht geamuseerd aan.
‘Samantha… dat contract… mijn complimenten. Ik heb zelden een dergelijk goed doordacht contract onder ogen gekregen.’
‘Dank voor je compliment.’
De ober kwam met een amuse aanzetten en ze stopte even.
‘Dat ziet er prima uit. Eet jij ook alles?
Hij grinnikte. ‘Mijn moeder leerde mij dat ik alles moest eten.’
Ze zag hem het vorkje pakken en wachten totdat zij een hap wilde nemen.
‘Misschien onbescheiden dat ik dit vraag, maar jouw manieren… de meeste van jouw collegae hebben die niet.’
‘Geen probleem dat je dit zegt hoor. Mijn moeder was dienstmeid bij de Amerikaanse ambassadeur en ze heeft haar ogen goed de kost gegeven.’
Samantha keek hem bewonderend aan.
William legde zijn vork keurig neer en keek haar lachend aan.
‘Jij kreeg je manieren vast van thuis mee.’
Ze gniffelde. ‘Jij toch ook?’
Hij grinnikte. ‘Right.’
Haar mobieltje trilde. Met een frons pakte ze het van tafel en hield het op haar schoot. Ze las het bericht en perste haar lippen op elkaar.
‘Is er iets?’
Ze schudde haar hoofd en sloot even haar ogen.
‘Kan ik je helpen?’
Ze snoof en keek William aan. ‘Ik heb zojuist een stommiteit uitgehaald.’
‘Daarvan heb ik niets gemerkt.’
Hij pakte haar hand. ‘Ernstig?’
‘Yep, en niet weinig ook.’
Ze leunde achterover. ‘Die man, die ik zojuist terecht wees… hij is de grootste klant van Bremer en…’
‘Nou…’
‘Hij wil niets meer met ons kantoor te maken hebben omdat ik…’
‘Dat is absurd. Deze mijnheer gedroeg zich…’
‘Laat maar.’
Ze zag de jonge Bremer het restaurant binnen komen.
‘Ah, daar zitten ze.’ Hij grijnsde. ‘Is er iets?’
Samantha knikte. Ze stond op, draaide zich naar het tafeltje waar de man zat die de ellende op zijn geweten had en vertelde kort wat er zich had afgespeeld.
‘Die Johnson… dacht ik het niet… wacht maar. Waar zit die kerel ergens?’
Samantha wees. Meteen sprintte Bremer op de man af. Ze hoorde hem zacht sissend praten. Met gespitste oren, probeerde ze iets van het gesprek op te vangen. William gaf haar een bemoedigend kneepje in haar hand.
Bremer junior kwam terug. ‘Zo dat is geregeld. We gaan niet naar het gala. Johnson is daar ere gast. Met een dergelijke vlerk wil ik niet aan tafel zitten.’
‘Krijg je geen gedoe met je vader?’
‘Wel nee. Mijn vader heeft hem nooit gemogen. Door jouw contracten… Maak je niet druk. Ik ga een strandwandeling maken. Eten jullie maar lekker door.’
Bremer gaf William een hand. ‘Samantha heeft mij over u verteld.’
Hij gaf haar een schouderklopje en liep het restaurant uit. Met een kleur als een biet keek ze William door haar oogleden aan.
‘Nog een wijntje?’
‘Graag.’
‘Ik…’
‘Zeg maar niets. Je bent recht door zee en daar hou ik van.’
‘Ik…’
‘Morgen moet ik spelen. Ik kan een plaats voor jou op de VIP tribune regelen.’
Ze keek hem verbluft aan.
‘Hou je niet van voetbal?’
‘Eigenlijk niet. Zwetende mannen in hun ondergoed…’
William barstte in lachen uit.
‘Nee… ik kom graag… voor jou.’
‘Meen je dat?’
‘Ja. Je bent zo anders…’
William pakte zijn smartphone en tikte een boodschap in. ‘Zo, dat moet nu geregeld zijn.’
‘Spannend. Hoe kleedt men zich daar? Chic of sportief? Ik heb echt geen idee.’
‘Kom zoals jij wilt. Trek je niets aan van het volk. Als de wedstrijd is afgelopen is er een uitstekend buffet en de Champagne vloeit rijkelijk. Eerlijk gezegd vind ik dat overdreven. Alle spelers nemen iemand mee.’
‘Ben ik geschikte vulling?’
Even keek hij somber maar hij schaterde het uit toen hij haar zag lachen.
‘William, ik…’
‘Wat?’ Hij keek schalks.
‘Ik kom echt heel graag. In jouw gezelschap…’
‘Mooi… ik mag jou heel erg. Vind je het erg dat ik dat zeg?’
Samantha keek haar ogen uit in de VIP room. Na de wedstrijd moest ze met hem op de foto. De fotograaf vroeg haar naam. Enkele minuten later bromde hij: ‘U bent de advocaat die het contract…’
‘Mijnheer ik ben hier voor de wedstrijd. Komt die foto morgen in de krant?’
‘Ja, leuk toch? Prima reclame voor uw kantoor.’
‘Ja, ja,’ mompelde ze en pakte een van de voorgehouden hapjes zalm. Samantha zag dat de meeste spelers al teveel op hadden.
William was de enige persoon die ze af en toe een glas in de planten zag legen. Voordat de borrel was afgelopen, fluisterde hij: ‘Zeg maar of je wilt blijven of…’
‘Ik heb het hier wel gezien. Als jij de tent kunt verlaten…’
‘Prima. Ik breng je wel thuis.’
‘William, dat hoeft echt niet. Ik zou vanavond naar mijn ouders gaan.’
‘Daar kan ik jou ook brengen.’
‘Meen je dat?’
Hij knikte en pakte haar bij haar arm.
In de Bentley spraken beiden niet. Samantha gaf het adres van haar ouders op.

‘Mooie buurt. Heb jij daar je jeugd doorgebracht?’
‘Ja.’
Hij reed de oprit op. Haar vader had de auto al gehoord. Hij opende de voordeur en Samantha zag hem naar de Bentley staren. Ze stapte uit en gebaarde William om mee te komen.
‘Samantha, wat een verrassing. Ik heb jou op het nieuws gezien met…’
‘Pap, dit is William.’
‘Prettig kennis met u te maken mijnheer Gonzales. Zo nu zie ik u in levende lijven. Komt u binnen.’
Haar vader gedroeg zich als de perfecte gentleman en haar moeder was een en al charme.
Ze nodigde William uit om te blijven eten. Na de maaltijd stond Samantha op. Ze gaf haar ouders een kus.
‘Mam, dank je wel. Ik moet nu echt naar huis.’
‘Lieverd, ik weet het. Jouw carrière… we zijn erg trots op jou. Mijnheer Gonzales, prettig kennisgemaakt te hebben met u. Wij hopen u hier vaker te zien.’
In de auto kneep Samantha haar lippen op elkaar.
‘Mijn ouders…’
‘Beschaafde mensen.’
‘Van Stefan moesten ze niets hebben omdat hij geen cent heeft… hoe ze bij jou… ik kan daarvan kotsen.’
William keek verschrikt.
‘Sorry, het was ook mijn schuld. Ik had niet zo door moeten drammen om jou bij je ouders te brengen.’
Haar mobieltje trilde. Ze keek op het scherm en zag Stefan. ‘Mag ik?’
‘Natuurlijk moet je opnemen.’
Een woedende Stefan belde. ‘Jij met die voetballer… een zwarte… ben je helemaal gek.’
‘Stefan, hij is een cliënt.’
‘Maak dat de kat wijs. Die blikken…’
‘Ik heb mijn werk en jij het jouwe.’
‘Dit pik ik niet.’
‘Wat niet Stefan?’
‘Jij verkiest een zwarte vent boven mij?’
Ze wreef over haar gezicht. Zo dreigend had ze Stefan nog nooit horen spreken. Ze hield haar telefoon vlak bij haar mond en siste: ‘Ik ben niet jouw persoonlijk eigendom. Gedraag je. Je klink of je aan de drugs bent.’
‘Hoe durf je. Jij zit een rijke bink wel zitten. Dit pik ik niet, wacht maar af, ik zal die zwarte een lesje…’
Ze zette het toestel uit.
William stopte.
Ze keek hem ernstig aan. ‘Ik ben bang William. Stefan kan heel gewelddadig zijn.’
Ze hoorde hem in het Portugees fluisteren, ‘heb ik de vrouw van mijn dromen ontmoet…’
‘Ik versta ook Portugees…’
William keek haar ernstig aan. ‘Je kunt de politie waarschuwen.’
‘Die doen niets wanneer er geen aanslag is gepleegd. Nee, ik ben bang voor jou.’
‘Ik red me wel.’
Ze zuchtte. William sloeg een arm om haar heen. ‘Niet tobben. Ik ga een paar dagen naar een hotel, daar vindt hij mij niet. Als jij bij jouw ouders…’
‘Ik kan bij Bremers junior terecht.’
William keek geschokt.
‘Maak je geen zorgen, hij is homo. Ik leg hem de zaak uit en…’
Ze voelde een bemoedigend kneepje in haar arm. William startte de auto weer.
‘Goed, waar moet ik jou afzetten?’

‘Dat hotel was een prima idee,’ zei Bremers junior. Hij schoof haar de krant toe. Ze schrok toen ze de foto zag. Iemand had de ruiten van Williams appartement ingeslagen . Ze las het artikel vlug door. Binnen was de de boel kort en klein geslagen.
‘Hemel, dat moet…’
‘Toch niet dat vriendje van jou?’
Ze knikte stil.
Een dag later waren er wereldkampioenschappen in Duitsland. William vertrok.

Drie weken later stond ze in het gerechtsgebouw als getuige. Stefan was door de bewakingscamera herkend als de man die in het appartement van de voetballer had huisgehouden.
Hij keek haar vuil aan en gilde voor hij werd afgevoerd: ‘Jou krijg ik nog wel.’
Buiten stond William haar op te wachten.
‘Jij hebt mijn leven gered. Mag ik jou een etentje aanbieden?’
Lachend nam ze zijn aanbod aan.
Hij hield het portier voor haar open.
‘Je kijkt geheimzinnig… gaan we weer naar dat restaurant?’
William zei niets.
‘Zeg we gaan richting luchthaven.’
‘Klopt. Ik huurde een jet.’
‘Mijn werk…’
‘Ik heb Bremers ingelicht. Hij gaf toestemming.’
‘Ik hou er niet van om gemanipuleerd te worden.’
‘Dat weet ik, maar dit is een bijzondere gelegenheid.’
Ze zei niets stapte in de jet en keek uit het raampje tijdens het opstijgen. In de verte zag ze de Eiffeltoren opdagen. Ze voelde hem aan haar mouw trekken.
‘Ik wil je een kleinigheid geven, als dank.’
‘Het was jouw idee om naar een hotel te gaan.’
‘Ja, maar jij had ook niets over Stefan kunnen zeggen en dan…’
Ze voelde het fluwelen doosje in haar hand en begreep wat William van plan was. Voor ze het doosje opende wist ze dat het goed was.

	annemarieenters on Leuke verrassing! NEERGEKNALD…
	Femmy Fijten on Leuke verrassing! NEERGEKNALD…
	Mijn romantische kor… on Heel Nederland Schrijft beoord…
	Mijn romantische kor… on HET INTERVIEW
	Mijn romantische kor… on HET SCHOT fragment

Annemarie Enters

~ PUBLISHING, WRITING, PIANO, PORCELAIN PAINTING, PHOTOGRAPHY

TWO YEARS IN ABSURDISTAN

NIEMENDALLETJES, 16 korte verhalen vol romantiek en spanning

Weer een Annemarie Enters Publications uitgave!

ZWARTE VRIEND

Amazon pikt ook al een graantje mee…

WAAR IS TATJANA, een spannende roman…

Lof van een professor Nederlandse literatuur…

WAAR IS TATJANA

OokAmazon, Barnes & Noble, bol.com en uiteraard lulu.com met wiens software ik mijn boeken maak, verkopen mijn hersenspinsels…

WEERZIEN IN CAÏRO